Χωρίς καμία αμφιβολία η Ελλάδα, μετά από έξι σχεδόν χρόνια τρομακτικής ύφεσης, τα οποία έχουν οδηγήσει την πλειοψηφία των Πολιτών της στα όρια της απόγνωσης, στη συλλογική κατάθλιψη και σε μαζικές αυτοκτονίες, βυθίζεται ξανά στο βαθύ σκοτάδι – γεγονός που δυστυχώς οφείλουμε να επισημάνουμε, παρά το ότι γνωρίζουμε πως οι περισσότεροι Έλληνες «διψούν» για κάποιες καλές ειδήσεις.

Η κατάσταση αυτή είναι φυσικά γνωστή καλύτερα από εμάς, τόσο στο πολιτικό σύστημα της χώρας μας, όσο και στους ξένους εισβολείς – αφού διακρίνονται ολοκάθαρα οι προετοιμασίες βίαιης καταστολής τυχόν μεγάλων κοινωνικών αναταραχών και εξεγέρσεων, εν όψει των νέων μέτρων λεηλασίας της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας των Ελλήνων.

Στα πλαίσια αυτά, με αφορμή την εγκληματική οργάνωση της άκρας δεξιάς (όπως την περιέγραψαν τα ΜΜΕ, «κατακλύζοντας» μας κυριολεκτικά με αναφορές, με πιθανό στόχο τον ολοκληρωτικό αποπροσανατολισμό μας), πληροφορούμαστε για σοβαρές παρεμβάσεις στην αστυνομία – τις οποίες πιθανότατα θα ακολουθήσουν ανάλογες στο στρατό, αλλά και στα υπόλοιπα σώματα καταστολής.

Περαιτέρω, ακόμη και μετά την ενδοτική παράδοση της εθνικής μας κυριαρχίας στα χέρια του ΔΝΤ (με την υπογραφή των δανειακών συμβάσεων, καθώς επίσης των μνημονίων από έναν μεγάλο αριθμό εκπροσώπων των Ελλήνων, οι οποίοι διέπραξαν αναμφίβολα ποινικό και όχι απλά πολιτικό αδίκημα), είχαμε αρκετές φορές την ευκαιρία να ξεφύγουμε από την ύπουλη παγίδα, στην οποία οδηγηθήκαμε.

Το αργότερο όμως μετά την υπογραφή του εγκληματικού PSI στα τέλη του 2011, οι ελπίδες μίας φυσιολογικής εξόδου μας από την κρίση εξανεμίσθηκαν.

Ειδικότερα, για εκείνο το χρονικό διάστημα που οι οφειλές του ελληνικού δημοσίου ήταν απέναντι στους διεθνείς τοκογλύφους, είχαμε τη δυνατότητα να απαιτήσουμε μία ευρεία διαγραφή τους – χωρίς την παροχή κανενός είδους ανταλλάγματος.

Απλούστατα, οι κερδοσκόποι γνωρίζουν ότι αναλαμβάνουν υψηλό ρίσκο, όταν αγοράζουν σε πολύ χαμηλές τιμές ομόλογα υπερχρεωμένων κρατών. Επομένως, μπορεί κανείς να «εκβιάσει» τη διαγραφή μέρους τους, «επισείοντας» τον κίνδυνο να χάσουν εντελώς την επένδυση τους – ενώ ουσιαστικά δεν τους ζημιώνει ιδιαίτερα, αφενός μεν επειδή αγοράζουν τα ομόλογα σε χαμηλές τιμές, αφετέρου λόγω του ότι είναι φυσιολογικό κάπου να κερδίζουν και κάπου να χάνουν, όταν επενδύουν με ρίσκο.

Μετά το PSI όμως, όπου το συντριπτικό μέρος του δημοσίου χρέους μας μεταφέρθηκε στα υπόλοιπα κράτη της Ευρωζώνης, τα οποία μας χρεώνουν με ένα επιτόκιο της τάξης του 2%, καθώς επίσης με ρίσκο πλέον των φορολογουμένων πολιτών τους, δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να αναφερόμαστε σε τοκογλυφικά δάνεια – όπως δυστυχώς «δημαγωγούν» ορισμένα πολιτικά κόμματα.

Εκτός αυτού, ενώ προηγουμένως το 90% του δημοσίου χρέους μας είχε συναφθεί με ελληνικό δίκαιο, οπότε θα μπορούσε να μετατραπεί σε δραχμές, εάν τυχόν αποφασίζαμε την επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα, μετά το PSI είναι σε αγγλικό δίκαιο – ενυπόθηκο δυστυχώς (από άνευ εγγυήσεων πριν) και μη μετατρέψιμο σε εθνικό νόμισμα (οπότε τυχόν επιστροφή στη δραχμή θα μας οδηγούσε στη χρεοκοπία, αμέσως μετά την προβλεπόμενη υποτίμηση της).

Στην περίπτωση τώρα που θα επιχειρήσουμε να αρνηθούμε την εξυπηρέτηση του χρέους ή να απαιτήσουμε τη διαγραφή μέρους του, η ζημία θα επιβαρύνει κυρίως τους υπόλοιπους πολίτες της Ευρωζώνης – για παράδειγμα την Ισπανία η οποία, παρά το ότι κινδυνεύει να χρεοκοπήσει, δανείζεται με 4-5% και μας δανείζει με 2%.

Επομένως, εάν μας επιτραπεί η διαγραφή μέρους του χρέους, για να αποφευχθούν οι κοινωνικές αναταραχές, πιθανότατα θα εξεγερθούν οι Πολίτες των άλλων χωρών – οι οποίοι θα τοποθετηθούν εναντίον μας, με καθόλου θετικές συνέπειες για τις εξαγωγές μας, για τον τουρισμό μας κοκ.

Όπως φαίνεται λοιπόν, μας «έχουν στριμώξει πια στη γωνία», από κάθε πλευρά – έχοντας συμπεριλάβει στις σκέψεις τους την εκδίωξη μας από την Ευρωζώνη, παράλληλα με την παραδειγματική τιμωρία μας. Τι θα συνέβαινε όμως στην κοινωνία σε μία τέτοια περίπτωση; Ποιό θα ήταν το μέγεθος των αντιδράσεων; Θα μπορούσαν να ελεγχθούν από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής;

Συνεχίζοντας, όλα όσα λέγονται για την επιστροφή μας στις αγορές, εάν αποκτήσουμε πρωτογενές πλεόνασμα και ξεφύγουμε από την ύφεση, αποτελούν κατά τη γνώμη μας ανεύθυνη διασπορά ψεύτικων ελπίδων (μακάρι να κάνουμε λάθος).

Ειδικότερα, η Πορτογαλία εμφάνισε ρυθμό ανάπτυξης 1,5% στο δεύτερο τρίμηνο του έτους – υψηλότερο από όλες τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της βελτιώθηκε σημαντικά, οι μισθοί των εργαζομένων της περιορίσθηκαν, έγιναν οι περισσότερες διαρθρωτικές αλλαγές, το δημόσιο χρέος της δεν ξεπέρασε το 124% του ΑΕΠ, μηδενίσθηκε το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της και η ανεργία δεν υπερέβη το 17%.

Εν τούτοις, το επιτόκιο δανεισμού της ξεπέρασε ξανά το 7%, από 5,23% το Μάιο, ενώ η S&P την απειλεί με υποτίμηση της πιστοληπτικής της ικανότητας – γεγονότα πολύ σημαντικά, αφού το πρόγραμμα διάσωσης της τελειώνει σύντομα, ενώ το επόμενο έτος θα πρέπει να αναζητήσει από τις αγορές 14 δις €, για την πληρωμή ομολόγων που λήγουν.

Πως είναι δυνατόν λοιπόν η Ελλάδα, η οποία πανηγυρίζει τη μείωση της ύφεσης από 4,6% στο 3,8%, με ανεργία που ξεπερνάει το 27%, με «δολοφονημένο» τον παραγωγικό της ιστό, με μηδενικές ουσιαστικές διαρθρωτικές αλλαγές (γραφειοκρατία, φορολογικό και επιχειρηματικό πλαίσιο, διαφθορά κλπ.), να βγει στις αγορές και να δανεισθεί με βιώσιμα επιτόκια, για να εξοφλεί τα χρέη της, όταν η Πορτογαλία αδυνατεί να τα καταφέρει;

Με την ύφεση πάντως στο -3,8% το βιώσιμο επιτόκιο θα ήταν γύρω στο -4%. Ποιός όμως δανείζει τα χρήματα του με αρνητικό επιτόκιο, πληρώνει δηλαδή και από πάνω, για να βοηθήσει κάποιον που το έχει ανάγκη;

Βέβαια, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι, η χώρα μας είναι πολύ πιο πλούσια, ενώ έχει ασύγκριτα μεγαλύτερες δυνατότητες από την Πορτογαλία. Όμως, με την πολιτική της εξουσία να είναι πιστός υπηρέτης των ξένων συμφερόντων, με την παραγωγική της βάση να χρεοκοπεί ή να εξαναγκάζεται να μεταναστεύσει στο εξωτερικό, με τα παιδιά της να εγκαταλείπουν την πατρίδα τους, με αρκετά ΜΜΕ πλήρως υποταγμένα στους ξένους εισβολείς, με την απίστευτη χειραγώγηση που βιώνει, με τη συλλογικότητα στο ναδίρ, με την εγωκεντρική ιδιοτέλεια στο ζενίθ, καθώς επίσης με ένα μεγάλο μέρος της πνευματικής της ηγεσίας εντελώς αλλοτριωμένο, είναι ποτέ δυνατόν να τα καταφέρει η πατρίδα μας;

Εάν όμως δεν τα καταφέρει, δεν θα ακολουθήσουν μεγάλες κοινωνικές αναταραχές, εμφύλιοι πόλεμοι ενδεχομένως, καθώς επίσης αιματηρές εξεγέρσεις, εναντίον όλων αυτών που υπέγραψαν τη θανατική της καταδίκη;

Δεν θα ξεσηκωθούν οι Έλληνες εναντίον αυτών που έχουν αναλάβει σιωπηρά την εκτέλεση της συγκεκριμένης ποινής; Θα είναι αλήθεια αρκετά για να διατηρήσουν την κοινωνική ειρήνη τα μέτρα καταστολής που ενδεχομένως προετοιμάζονται, με αφορμή την άκρα δεξιά και με μέσα, στα οποία είναι καλύτερα να μην αναφέρεται κανείς;

Ελπίζω φυσικά να κάνω εντελώς λανθασμένες υποθέσεις και εκτιμήσεις – αφού το ζητούμενο είναι η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, η ηρεμία και η τάξη στην Ελλάδα, χωρίς τη «βοήθεια» σωμάτων καταστολής ή άλλων μεθοδεύσεων.

Εάν δε είμαστε τυχεροί και μας εγκριθεί η διαγραφή ενός μέρους του χρέους, χωρίς φυσικά να το απαιτήσουμε, πόσο μάλλον αφού δεν έχουμε πια κανέναν διαπραγματευτικό χαρτί, ίσως τελικά τα καταφέρουμε να αποφύγουμε τα χειρότερα.

Ιάκωβος Ιωάννου,
για το Analyst.gr