Μας αποκοιμησανε για πολλα χρονια. Καθομαι αγανακτισμενος εχοντας κανει την απλη διαπιστωση, οτι κατι πρεπει να κανω αλλα δεν ξερω τον τροπο..!!
Εχω να βγω στο δρομο με στυλιαρι απο φοιτητης (25 χρονια πριν).Τοτε καναμε αλλου ειδους αγωνα.. Ψαχνω μεσα μου να θυμηθω τι ηταν εκεινο που μας εκανε αγωνιστες αλλα τα παραταω κουρασμενος.
Νιωθω ομως πως οι πιο νεοι απο μας που θα μπορουσαν να μας βγαλουν στο δρομο ξανα .. δεν ξερουν πως να το κανουν αυτο, δεν το μαθανε πουθενα, δεν χρειαστηκε να το μαθουνε.
Ισως η αχρηστη (οπως τη λεω εγω) γενια μου να πρεπει να ξαναπιασει το στυλιαρι.
Βοηθατε ολοι οπως νιωθει ο καθενας οτι μπορει να βοηθησει να αποκτησουμε ξανα την εκτιμηση που αξιζουν ολοι οι Ελληνες, εστω κι αν αυτο ειναι μια κουβεντα, ενα ξεσπασμα…...