Ο Ρόξας εναντίον του Μάρκος ήταν μια κλασική ιστορία του Δαυίδ και του Γολιάθ, μια μάχη ανάμεσα σε δυο άνισους αντιπάλους.

Ο Γολιάθ στην περίπτωση αυτή ήταν ο αδίστακτος Φιλιππινέζος δικτάτορας Ferdinand Marcos, ένας άνθρωπος με προσωπική περιουσία που εκτιμάται στα δισεκατομμύρια δολάρια και έναν στρατό ληστών και βασανιστών υπό την εντολή του.

Ο Δαυίδ ήταν 27χρονος φιλιππινέζος κλειδαράς και ερασιτέχνης κυνηγός θησαυρού, ο Ρογγέλιο Ρόξα.

Ο αγώνας αφορούσε ένα χρυσό άγαλμα του Βούδα και πολλά ακατέργαστα διαμάντια που ο Ρόξας είπε ότι είχε ανακαλύψει σε μια μυστική υπόγεια σήραγγα. Θεωρήθηκε ότι είναι μέρος μιας μακρόχρονης φήμης για απόκρυψη που είχε κάνει ο Ιαπωνας στρατηγός Tomoyuki Yamashita στις Φιλιππίνες στις τελευταίες ημέρες του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Οι πράκτορες του Μάρκος το είχαν κλέψει από τον Ρόξα.. Ο Roxas το ήθελε πίσω.
Όταν ο Ρόξας κινήθηκε εναντίον του Μάρκο το φινάλε παίχτηκε σε αίθουσα δικαστηρίου της Χονολουλού, περισσότερα από 20 χρόνια αργότερα, ο Roxas όχι μόνο θα κέρδιζε, αλλά θα κέρδιζε ένα μεγάλο ποσό. Η δικαστική αρχή διέταξε την οικογένεια Marcos να πληρώσει το συγκλονιστικό ποσό των $ 22 δισεκατομμυρίων, που τότε ήταν το μεγαλύτερο ποσό που καταγράφηκε σε αποζημίωση.
Για τον Roxas, ο δρόμος προς τη δικαιοσύνη ήταν μακρύς, οδυνηρός και συχνά αιματηρός, όπως συνομίλησε στην προδικαστική κατάθεση του. Το 1961, είπε, είχε συναντήσει έναν άνθρωπο του οποίου ο πατέρας υπηρέτησε στον ιαπωνικό στρατό και είχε τραβήξει έναν χάρτη που δείχνει πού ήταν κρυμμένος μέρος θησαυρού ο λεγόμενος Yamashita Treasure. Σύντομα ένας άλλος άνθρωπος, ο οποίος ισχυριζόταν ότι ήταν ο διερμηνέας του Yamashita, είπε στον Roxas ότι είχε επισκεφτεί σήραγγες γεμάτες με κουτιά χρυσού και αργύρου κατά τη διάρκεια του πολέμου. Είχε επίσης δει έναν χρυσό Βούδα.
Το 1970, ο Roxas έλαβε άδεια από τον Pio Marcos, τοπικό δικαστή και συγγενή του Ferdinand Marcos, για να ξεκινήσει την ανασκαφή ενός χώρου. Μαζί με μια ομάδα εργάτων, πέρασε τους επόμενους επτά μήνες να ψάχνειι στην περιοχή που είχε τελικά εντοπίσει και έσκαβε "24 ώρες την ημέρα" μέχρι που χτύπησε τελικά ένα δίκτυο υπόγειων σηράγγων. Στο εσωτερικό τους βρήκαν όπλα, ραδιόφωνα και σκελετικά κατάλοιπα με ιαπωνική στολή. Συνέχισαν να σκάβουν και αρκετές εβδομάδες αργότερα ήρθαν σε ένα συγκεκριμένο περίβλημα στο πάτωμα μιας σήραγγας.
Όταν έσπασε το περίβλημα στο πάτωμα, βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα χρυσό Βούδα.
Ο Ρόξας εκτιμά ότι το άγαλμα ήταν περίπου 3 πόδια ψηλό και ζυγίζει πάνω από έναν τόνο. Είπε ότι χρειάστηκαν 10 άντρες, με τη βοήθεια σχοινιών και κυλίνδρων, για να το σηκώσουν από τη σήραγγα. Στη συνέχεια έβαλαν τον Βούδα στο σπίτι του Roxas στην πόλη Baguio, περίπου 150 μίλια βόρεια της Μανίλα, και το έκρυψαν σε μια ντουλάπα.

Τις επόμενες δύο ημέρες ο Roxas επέστρεφε στη σήραγγα για να δει τι άλλο μπορεί να περιέχει. Κάτω από το περίβλημα από σκυρόδεμα, ανέφερε ότι, ανακάλυψε ένα σωρό κουτιά, το καθένα "περίπου το μέγεθος μιας κούτας μπύρας", στοιβάζοντας πέντε ή έξι υψηλά και κάλυπταν μια έκταση έξι πόδια πλάτους έως 30 πόδια. Όταν άνοιξε μόνο ένα από τα κιβώτια, διαπίστωσε ότι κρατούσε 24 μπάρες καθαρού χρυσού.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Roxas επέστρεψε στις σήραγγες για να καλύψει την είσοδο. Πριν το κάνει, έστειλε τις 24 χρυσές μπάρες, μαζί με κάποια σπαθιά Σαμουράι και άλλα αναμνηστικά πολέμου που πίστευε ότι μπορούσε να πουλήσει. Ο Ρόξας δεν προσπάθησε να κρύψει το ιστορικό του εύρημα. Είπε ότι προσπάθησε να το αναφέρει στον δικαστή Marcos, αλλά δεν κατάφερε να τον προσεγγίσει. Έκθεσε τα ευρήματα του μαζί με τον Βούδα τουλάχιστον σε έναν φωτογράφο εφημερίδων και τα έδειξε σε διάφορους υποψήφιους αγοραστές - δύο από τους οποίους, σύμφωνα με ισχυρισμούς, πραγματοποίησαν δοκιμές στο μέταλλο του Βούδα και δήλωσαν ότι είναι μασίφ χρυσός τουλάχιστον 22 καρατίων.
Σαν να μην έφθανε ο ένας τόνος χρυσού ότι δεν ήταν αρκετά πολύτιμος, ο Roxas ανακάλυψε επίσης ότι το κεφάλι του Βούδα ήταν αφαιρούμενο και ότι ήταν κρυμμένα μέσα στο άγαλμα αρκετές χούφτες από άκοπα διαμάντια.
Στις 2:30 π.μ. στις 5 Απριλίου 1971, μια ομάδα ανδρών με στρατιωτικές στολές χτύπησε την πόρτα του. Έδειξαν στον Roxas ένα έγγραφο και ισχυριζόταν ότι ήταν ένα ένταλμα έρευνας με την υπογραφή του δικαστή Marcos. Αφού χτύπησαν τον αδελφό του Ρόξα με τα τουφέκια τους και τρομοκρατούσαν την υπόλοιπη οικογένεια, οι άνδρες έφυγαν. Πήραν μαζί τους τον Βούδα, τα διαμάντια, 17 χρυσά μπαράκια ( είχε πουλήσει τα άλλα επτά ), τα σπαθιά του Σαμουράι, μια συλλογή νομισμάτων που ανήκε στη σύζυγό του και ακόμη αναμνηστικά των παιδιών του.

Ο Ρόξας πήγε στην τοπική αστυνομία και στα μέσα ενημέρωσης με την ιστορία του. Αντιμετώπισε τον δικαστή Marcos, ο οποίος του είπε ότι είχε υπογράψει το ένταλμα έρευνας στις εντολές του Ferdinand Marcos,
Ο δικαστής υπαινίχθηκε επίσης ότι η ζωή του Roxas ήταν τώρα σε κίνδυνο από τις δυνάμεις ασφαλείας του Marcos. Ο Ρόξας κρυβόταν για αρκετές εβδομάδες, αλλά εμφανίστηκε στις 29 Απριλίου, αφού ο στρατός γύρισε ένα άγαλμα του Βούδα στο τοπικό δικαστήριο. Οι άνδρες που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τη μητέρα του Ferdinand Marcos, του προσέφεραν 3 εκατομμύρια πέσος, περίπου 470.000 δολάρια την εποχή εκείνη, αν έλεγε ότι ο Βούδας ήταν εκείνος που είχε πάρει από αυτόν. Δυστυχώς, δεν ήταν καν κοντά. Μεταξύ άλλων, ο ψεύτικος Βούδας ήταν διαφορετικό χρώμα και το κεφάλι του δεν ήταν αποσπώμενο. Ο Ρόξας αρνήθηκε.

Τον επόμενο μήνα, ο Roxas συνελήφθη και κρατήθηκε αιχμάλωτος για αρκετές εβδομάδες. Ελπίζοντας να τον πείσει να υπογράψει μια ένορκη δήλωση ότι η επιδρομή στο σπίτι του είχε "εκτελεστεί με ειρηνικό τρόπο" και να παράσχει λεπτομέρειες σχετικά με τη θέση του θησαυρού, οι στρατιώτες τον βασανίζουν του κάνουν ηλεκτροσόκ με σύρματα προσαρτημένα σε μια μεγάλη μπαταρία, τον έκαψαν με τσιγάρα και τον χτυπούσαν με ένα σφυρί από καουτσούκ. Τελικά υπέγραψε την ένορκη δήλωση, αλλά αρνήθηκε να τους πει περισσότερα για τις κρυμμένες σήραγγες.

Ο Ρόξας διέφυγε από τους φύλακες του, οι οποίοι φαίνεται να είχαν ξεχάσει ότι ήταν κλειδαράς, επιλέγοντας ένα κλείδωμα παραθύρου. Τον Ιούλιο του 1972 συνελήφθη ξανά και υποβλήθηκε σε περισσότερους ξυλοδαρμούς και ανακρίσεις. Δεν θα απελευθερωνόταν μέχρι τον Νοέμβριο του 1974.
Ο Roxas διατήρησε χαμηλό προφίλ για τα επόμενα δέκα χρόνια. Στη συνέχεια, τον Φεβρουάριο του 1986, ο Marcos καταδικάστηκε σε μια λαϊκή εξέγερση και ο ίδιος και η σύζυγός του, Imelda, κατέφυγαν στη Χαβάη υπό την προστασία των ΗΠΑ. Ο Ρόξας είδε μια νέα ευκαιρία να πείσει για τον ισχυρισμό του ότι ο πρώην Πρόεδρος είχε σκηνοθετήσει με τους δικαστικούς να κλέψουν τον θησαυρό του. Τον προσέγγισε μία Αμερικάνικη νομική φίρμα και υπέγραψε τα δικαιώματά του σε εταιρεία που ιδρύθηκε για το σκοπό αυτό, την εταιρία Golden Budha Corporation, σε αντάλλαγμα μέρους των κερδων από την δίκη για εταιρικό απόθεμα.

Ακολούθησε σειρά νομικών ενεργειών, που κορυφώθηκαν από την εκπληκτική απόφαση της δικαστικής αρχής του 1996 με την οποία απονέμεται στο Golden Budha ένα ρεκόρ αποζημίωσης 22 δισεκατομμυρίων δολαρίων, περισσότερο από το διπλάσιο του προηγούμενου ρεκόρ. Το αν τα χρήματα θα συλλέγονταν ποτέ ήταν άλλο θέμα.
Παρόλα αυτά, ήταν μια σαφής νίκη για τον Rogelio Roxas - αν και δεν θα μπορούσε ποτέ να γιορτάσει. Είχε πεθάνει το 1993, σε ηλικία 49 ή 50 ετών. Η επίσημη αιτία ήταν η φυματίωση, αλλά, σύμφωνα με ειδησεογραφικά δελτία, δεν πραγματοποιήθηκε νεκροψία και κάποια ύποπτα συμπτώματα που ξαφνικά παρουσίασε δεν εξετάστηκαν ποτέ.
Κατά τη διάρκεια της δίκης ένας Αμερικανός εμπειρογνώμονας στον τομέα των μεταλλείων δήλωνε ότι ο Ferdinand Marcos του είχε δείξει ένα στερεό χρυσό άγαλμα του Βούδα με αφαιρούμενο κεφάλι, το οποίο ταιριάζει με το άγαλμα που φωτογραφήθηκε με τον Roxas το 1971. Άλλοι αξιόπιστοι μάρτυρες κατέθεσαν ότι είχαν δει τον Βούδα σε ένα από τα σπίτια του Μάρκος ή ότι αυτός ή οι εκπρόσωποί του είχαν προσφερθεί να τους πουλήσουν. Ακόμα ένας μάρτυρας είπε ότι όταν επισκέφθηκε τον Μάρκος και την Imelda στη Χαβάη, ο Μάρκος παραδέχτηκε ότι είχαν πάρει έναν χρυσό Βούδα από το άτομο που το ανακάλυψε και το αντικατέστησε με ένα ορειχάλκινο παρόμοιο.

Σχεδόν όλοι οι μάρτυρες ισχυρίστηκαν ότι είδαν στοίβες χρυσών ράβδων στην κατοχή του Μάρκος. Πλέον ήταν δύσκολο να αμφισβητήσει κάποιος τον ισχυρισμό του Roxas ότι είχε ανακαλύψει μέρος από τον θησαυρό του Yamashita.

Η δίκη έφερε άλλη μία αποκάλυψη. Μάρτυρες που είχαν μελετήσει τον Θησαυρό του Yamashita πίστευαν ότι ο ο θησαυρός είχε μεταφερθεί σε κρησφύγετα - πιθανώς σε 172 τοποθεσίες μέσα στις Φιλιππίνες.
Ο χρυσός του Yamashita, ο οποίος επίσης αναφέρεται ως θησαυρός του Yamashita, είναι το όνομα που δόθηκε στον θησαυρό που προήλθε από την λεηλασία που είχε γίνει στη Νοτιοανατολική Ασία από αυτοκρατορικές ιαπωνικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου και κρύφτηκε σε σπηλιές, σήραγγες, υπόγεια συγκροτήματα ή απλώς υπόγεια στις Φιλιππίνες. Το όνομα του το πήρε από τον Ιάπωνα στρατηγό Tomoyuki Yamashita, με το παρατσούκλι "Η Τίγρη της Μαλαισίας". Η Δυναστεία Yamato: Σύμφωνα με την Ιστορία της Αυτοκρατορικής Οικογένειας της Ιαπωνίας η λεηλασία στη Νοτιοανατολική Ασία διοργανώθηκε σε τεράστια κλίμακα, τόσο από τους γκάνγκστερ yakuza όπως ο Yoshio Kodama, όσο και από τα υψηλότερα επίπεδα της ιαπωνικής κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένου του αυτοκράτορα Hirohito . Η ιαπωνική κυβέρνηση είχε την πεπήθηση ότι η λεηλασία από τη Νοτιοανατολική Ασία θα χρηματοδοτούσε την πολεμική προσπάθεια της Ιαπωνίας. Ο Hirohito διόρισε τον αδελφό του, τον πρίγκηπα Yasuhito Chichibu, για να διευθύνει μια μυστική οργάνωση που ονομάζεται Kin no yuri ("Golden Lily"), για το σκοπό αυτό. Υποτίθεται ότι πολλοί από αυτούς που γνώριζαν τις θέσεις των αποκρύψεων σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των αποκρύψεων από τον ίδιο τον Yamashita ή αργότερα από τους σύμμαχους για εγκλήματα πολέμου και εκτελέστηκαν ή φυλακίστηκαν. Ο ίδιος ο Yamashita καταδικάστηκε για εγκλήματα πολέμου και εκτελέστηκε από τον αμερικανικό στρατό στις 23 Φεβρουαρίου 1946 στο Los Baños, Laguna στις Φιλιππίνες .

Τα κλεμμένα περιουσιακά στοιχεία περιλάμβαναν πολλά διαφορετικά είδη τιμαλφών που λεηλατήθηκαν από τράπεζες, αποθήκες, άλλους εμπορικούς χώρους, μουσεία, ιδιωτικές κατοικίες και θρησκευτικά κτίρια. Παίρνει το όνομά του από τον στρατηγό Tomoyuki Yamashita, ο οποίος ανέλαβε τη διοίκηση των ιαπωνικών δυνάμεων στις Φιλιππίνες το 1944.

Σύμφωνα με διάφορους μάρτυρες, ο θησαυρός συγκεντρώθηκε αρχικά στη Σιγκαπούρη και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στις Φιλιππίνες. Οι Ιάπωνες ήλπιζαν να στείλουν τον θησαυρό από τις Φιλιππίνες στα ιαπωνικά νησιά μετά το τέλος του πολέμου. Καθώς ο πόλεμος στον Ειρηνικό προχώρησε, τα υποβρύχια του ναυτικού των ΗΠΑ και τα συμμαχικά πολεμικά αεροπλάνα προκάλεσαν όλο και πιο βαριές ζημιές και βύθιση πλοίων της ιαπωνικής εμπορικής ναυτιλίας

Ο πρίγκηπας Yasuhito Chichibu και ο Yamashita βλέποντας το τέλος της ιαπωνικής αυτοκρατορίας αποφάσησαν να κρύψουν τον τεράστιο θησαυρό στις Φιλιππίνες. Ο Yamashita έβαλε το μηχανικό του στρατού με αιχμαλώτους και έφτιαξε 175 κρύπτες. Κανείς από τους επιβλέποντες ή τους εργάτες δεν βγήκε ποτέ ζωντανός από τις κρύπτες με εξαίρεση τον επιμελητή – χαράκτη που έφερνε πίσω τον «χάρτη» της απόκρυψης και τον οποίο σκότωνε η φρουρά του Yamashita. Αξίζει να δείτε το παρακάτω βίντεο με την ιστορία του Roxas, του ανθρώπου που βρήκε θησαυρό αξίας 22 δισεκατομμυρίων δολαρίων αλλά πέθανε πριν τον απολαύσει.

https://www.youtube.com/watch?v=-ikIYr3O8OM

Πολύ ωραίο φίλε!!!

@pozitron71 ωραιο φίλε, ευχαριστούμε!

Πόσο όμοια είναι κάποια πράγματα. Ο Yamashita έβαλε το μηχανικό του στρατού με αιχμαλώτους και έφτιαξε 175 κρύπτες. Κανείς από τους επιβλέποντες ή τους εργάτες δεν βγήκε ποτέ ζωντανός από τις κρύπτες με εξαίρεση τον επιμελητή – χαράκτη που έφερνε πίσω τον «χάρτη» της απόκρυψης και τον οποίο σκότωνε η φρουρά του Yamashita.
Το ίδιο έκανε και ο ΔΣΕ. Μόλις αντελήφθησαν οι σύντροφοι ότι πιέζονται από τον Εθνικό Στρατό έκαναν τις λεγόμενες κομματικές αποκρύψεις
Ποιος ξέρει για τις πέντε (5) τράπεζες του ΔΣΕ;;;;;(Άλλοι λένε ότι ήταν 7)
Κατασκευάστηκαν με τον ίδιο τρόπο. Αιχμάλωτοι έσκαψαν βαθειά πολύ βαθειά τούνελ και σήραγγες και στην συνέχεια τους σκότωσαν, επιμελητές έφεραν τον χάρτη απόκρυψης στον ΓΥΦΤΟΔΗΜΟ.
Ξέρει κανείς πόσοι ήσαν οι επιμελητές και τι απέγιναν ;;;
Συζήτηση να γίνεται,