Ανταρτης ασυρματιστης,στο πρωτο ανταρτικο ψευδονυμο Πριαμος,μικρο ονομα Δημητρης σκοτωθηκε στο δευτερο το 49,ξερει καποιος περισσοτερα;Kαταγωγη απο περιοχη ορεινης Καρδιτσας.

ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ Θεοδώρου ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ στην Κατοχή ήταν αντάρτης του 50ού Συντάγματος του ΕΛΑΣ με το ψευδώνυμο Πρίαμος.

@xristosz:

ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ Θεοδώρου ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ στην Κατοχή ήταν αντάρτης του 50ού Συντάγματος του ΕΛΑΣ με το ψευδώνυμο Πρίαμος.

Xρηστο μαλλον δεν ειναι αυτος.Αυτος που ψαχνω σκοτωθηκε το 49 αλλα λεγοταν δημητρης,και ηταν απο περιοχη Θερμου [ανω χρυσοβιτσα Ηταν ασυρματιστης με τον Γιωτη μεχρι που σκοτωθηκε.Ψαχνω να δω αν ηταν σημαντικο στελεχος ,με πιθανες αποκρυψεις.

μπαρμπαχρηστο για καποια καπετανισα αλκμινη ξερουμε κατι ?

agrypne αν δε με απατάει η μνήμη μου αυτή η μαντάμ ήταν εδώ στο Κόζιακα και πέριξ…

'Ηταν από ένα χωριό των Τρικάλων κοντά στα ριζά του Κόζιακα.'Ηταν αρραβωνιασμένη με το 'καπετάνιο' αλλά μετά το σκότωσε στο Γράμμο γιατί δε της έδωσε τα χαρτιά που είχε κρύψει τα κίτρινα.Υπάρχει μαρτυρία στα χωριά μας εδώ από κάποιον που ήξερε το καπετάνιο και μετά τον είδε σκοτωμένο στο Γράμμο και οτι αυτή το σκότωσε.Agrypne αν γνωρίζεις κάτι παραπάνω συμπλήρωσέ το.Το όνομα του καπετάνιου ήταν καπετάν -Φώντας.Εδώ είδα ένα δημοσίευμα για το ίδιο όνομα στη Στεφανιάδα,Νομίζω το είχε ανεβάσει ο ntraxtar με το τίτλο Καπετάν-Φώντας.Είναι 2 διαφορετικά πρόσωπα που είχαν το ίδιο ψευδώνυμο.Δε θυμάμαι τώρα το όνομα αυτού στη Στεφανιάδα.Agrypne αν έχεις κάποια στοιχεία μη το παραμελήσεις,Είναι καλή δουλειά…!!!

http://www.stefaniada.gr/docs/MARTIOS%2008.pdf

Στην σελίδα 12

@kwstasT:

'Ηταν από ένα χωριό των Τρικάλων κοντά στα ριζά του Κόζιακα.'Ηταν αρραβωνιασμένη με το 'καπετάνιο' αλλά μετά το σκότωσε στο Γράμμο γιατί δε της έδωσε τα χαρτιά που είχε κρύψει τα κίτρινα.Υπάρχει μαρτυρία στα χωριά μας εδώ από κάποιον που ήξερε το καπετάνιο και μετά τον είδε σκοτωμένο στο Γράμμο και οτι αυτή το σκότωσε.Agrypne αν γνωρίζεις κάτι παραπάνω συμπλήρωσέ το.Το όνομα του καπετάνιου ήταν καπετάν -Φώντας.Εδώ είδα ένα δημοσίευμα για το ίδιο όνομα στη Στεφανιάδα,Νομίζω το είχε ανεβάσει ο ntraxtar με το τίτλο Καπετάν-Φώντας.Είναι 2 διαφορετικά πρόσωπα που είχαν το ίδιο ψευδώνυμο.Δε θυμάμαι τώρα το όνομα αυτού στη Στεφανιάδα.Agrypne αν έχεις κάποια στοιχεία μη το παραμελήσεις,Είναι καλή δουλειά…!!!

ακριβως οπως τα εγραψες φιλε μου μονο που τα χαρτια τα πηρε τελικα απο τον ανδρα της ,2 δουλειες η μια κοντα στην αλλη και μια τριτη στις τρις κορφες εκει κοντα στο γραμμο. Την μια απο τις δυο που ειναι κοντα την σηκωσε αυτην η ιδια μαζι με τον προσωπικο μουλαρα του καπετανιου οπου ζει ακομα και αλλους δυο χωριανους του ,αλκης στο ονομα δεν θα πω φυσικα επιθετο
ετυχε να τον γνωρισω να παω στο σπιτι του και ολα ηρθαν μονα τους με πηγε εκει οπου εβγαλαν την μια μου ειπε ολο το σκηνικο πηγα ξανα και ξανα μονος βρηκα και τα παλιοσημαδα απο την αλλη δουλεια και…..και

Η ΠΡΩΤΗ ΑΝΤΑΡΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ

Έτσι έγινε και στην Τσιαρίτσιανη, κωμόπολη της Επαρχίας Ελασσόνας, με πανάρχαια Ιστορία και δημοκρατικούς πολίτες. Η λίστα που στην Καραμπιναρία δόθηκε περιείχε πολλά ονόματα, μα εκείνα που ήταν σημαίνοντα κι επικίνδυνα πρόσωπα, ήταν: Ο Παπαστεργίου Λευτέρης, που ήταν κι ο υπεύθυνος, ο Ξυνός Νίκος, ο Κηπουρός Κώστας, ο Καραμήτσιος Αντώνης, ο Πάπας Μήτσιος, ο Ματούλας Αντώνης, ο Χαλκιάς Κώστας, ο Βίτκος Αποστόλης κι άλλοι. Παράξενα ειδοποιήθηκαν από επίσημη πηγή ότι διακινδύνευαν να συλληφθούν. Πήραν ασφαλιστικά μέτρα και φυλάγονταν. Είχαν λημέρι τον Άγιο Αθανάσιο. Με το σκοτωμό του Αποστόλη Βίτκου στις 26 Απρίλη1942, άλλαξαν τοποθεσία λημεριού και πήραν πιο προφυλακτικά κι αυστηρά μέτρα προφύλαξης. Στο Βαλέτσικο έστησαν προσωρινά το νέο τους λημέρι και στη συνέχεια στο «Μπιχτέσι» Καρυάς, μέχρι τη μέρα της εμφάνισης τους. Στις 18 Μάη 1942 συναντήθηκαν στο Κουκούλι της Διάβας οι διωκόμενοι και ύστερα από εντολή του Θεσσαλικού Γραφείου καταρτίζουν την πρώτη ένοπλη ανταρτοομόδα που αποτελούνταν από τους:

1. Νικόλαο Ξυνό, που εκλέχτηκε αρχηγός σε συνέλευση από την ομάδα του, με το ψευδώνυμο «Ζωντανός» αρχικά κι ύστερα «Σμόλι¬κας» , επειδή οργάνωσε το Αντάρτικο στο Σμόλικα.
2. Λευτέρη Παπαστεργίου, με το ψευδώνυμο «Κρινάκης» αρχικά κι «Ολυμπίσιος» αργότερα.
3. Μήτσιο Πάπα, με το ψευδώνυμο «Δαντές» και «Ζαγοριανός» αργότερα.
4. Κηπουρό Kώστα του Σπύρου, με το πρώτο ψευδώνυμο «Ψηλός» και «Mετσoβίτης» το κατοπινό του.
5. Καραμήτσιο Αντώνη, με το ψευδώνυμο «Μπουχτάρης».
6. Παπανικολάου Ξενοφών, με το όνομα «Φόντας» και
7. Οικονόμου Βασίλη, με το ψευδώνυμο «Μπαλντούμης».
Οι πρώτοι έξι κατάγονταν από την Τσιαρίτσιανη κι ο έβδομος από το Δομένικο.

ΠAΠAΣΤΕΡΓΙΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ του ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ (1914-1949)
(Κρινάκης - Ολυμπίσιος)
Της ανταρτομάνας Τσιαρίτσανης παιδί ήταν. Το 1914 γεννήθηκε και Κεραμοποιός στο επάγγελμα ήταν. Γυμνασιακή μόρφωση είχε κι από μαθητής Γυμνασίου ακόμα ασπάστηκε τις προοδευτικές ιδέες. Από τα πρoπολεμικά ακόμα χρόνια, αγωνίζονταν, για την καλλιτέρευση των εργαζομένων, σαν ιδεολόγος Κομμουνιστής που ήταν. Φυλακίστηκε κι εξορίστηκε πολλάκις από τη Μεταξική δικτατορία. Στον Αλβανικό πόλεμο γενναία πολέμησε στην πρώτη γραμμή με το βαθμό του Λοχία. Στα κατοχικά χρόνια, από τις πρώτες κιόλας μέρες ανα¬ζητήθηκε από τις Ιταλικές αρχές, σαν Κομμουνιστής. Για να μη συλληφθεί φυλάγονταν, όπως κι άλλοι συμπατριώτες του. Κρυψώνας αρχικά ο Άγιος Αθανάσιος Τσαριτσάνης, το Βαλέτσικο ύστερα και το Μπιχτέσι Καρυάς, όπου κι ορκίστηκε η πρώτη ομάδα του Ολύμπου. Από τους πρώτους Αντάρ¬τες του Ολύμπου ήταν. Μέσα από τις τάξεις του λαογέννητου και δοξασμένου ΕΛΑΣ πολέ¬μησε τους καταχτητές και τους εχθρούς της πατρίδας τους ντόπιους. Αγωνίστηκε ανιδεο¬τελώς, για υψηλά ιδανικά, ΛΕΥΤΕΡΙΑ, δικαιοσύνη, κοινωνική πρόοδο και ΕΙΡΗΝΗ. Με την απελευθέρωση αντί πολεμικών μεταλλίων και ηθικών αμοιβών, διώχτηκε και κυνηγήθηκε, από το μεταβαρκιζιανό Κράτος. Για να αποφύγει τα βασανιστήρια και τους ξευτελισμούς, ξαναπήρε το δρόμο του βουνού και στο Δ.Σ.Ε. εντάχτηκε από τους πρώτους. Συνέχισε τον τίμιο αγώνα κι έφτασε μέχρι το βαθμό του Ταξιάρχου. Άντρας με πάρα πολλές αρετές και προσόντα ήταν και σπάνιες ικανότητες και χαρίσματα είχε. Διακρίνονταν, για τη γρηγο¬ράδα, την αποφασιστικότητα, την ειλικρίνεια και την τιμιότητα. Απεχθάνονταν την αδικία και το μίσος, το ψέμμα και την υποκρισία. Γενικά επρόκειτο περί ολοκληρωμένου ανθρώ¬που και γεροδεμένου άντρα. Στις 18 Δεκέμβρη 1949, σε ενέδρα έπεσε και σκοτώθηκε. Τον έκλαψαν φίλοι κι εχτροί και τον θρήνησαν οι δικοί του.

ΠΑΠΑΣ ΜΗΤΣΙΟΣ του ΑΝΤΩΝΙΟΥ (1903- 1971)
(Δαντές - Ζαγοριανός)
Στην κατακαημένη Τσιαρίτσιανη γεννήθηκε το 1903. Από αγροτική οικογένεια κατάγονταν, αλλά ο ίδιος το επάγγελμα του καπνεργάτη εξασκούσε. Κομμουνιστής ιδεολόγος ήταν και για την ιδεολογία του επί διχτατο¬ρίας Μεταξά, φυλακίστηκε, εξορίστηκε, ξυλοκοπήθηκε. Στον Αλβανικό πόλεμο, στην πρώτη γραμμή πολέμησε με το βαθμό του Υπαξιωματικού Λοχία, γενναία. Από τις πρώτες μέρες της εισβολής των κατακτητών στη χώρα μας, αναζητήθηκε από την Καραμπιναρία, σαν Κομμουνιστής. Για να μη πιαστεί, φυγοδικούσε με άλλους συμπατριώτες του, μέχρι τη μέρα που ίδρυσαν την πρώτη Αντάρτικη ομάδα του Ολύμπου και που λημέριαζε στο «Μπιχτέσι» Καρυάς. Στον ΕΛΑΣ έφτασε μέχρι το αξίωμα του Συγκροτάρχη. Για την αντιστασιακή του δράση, όπως σχεδόν όλοι οι λαϊκοί αγωνιστές του ΕΛΑΣ, διώχτηκε και κυνηγήθηκε από το μεταβαρκιζιανό κράτος, αντί να επαινεθεί και μετάλλια πολέμου να του δοθούν. Ξαναπήρε το δρόμο του βουνού και στο Δ.Σ.Ε. εντάχτηκε από τους πρώτους προκειμένου να βασανιστεί και ξευτελιστεί, από τους παρακρατικούς, αν φυσικά συλλαμβάνονταν. Συνέχισε τον αγώνα για την εκπλήρωση των υψηλών δημοκρατικών ιδανικών, μέσα από τις τάξεις του Δ.Σ. Σε σύγκρουση με Εθνικά στρατεύματα, κατά τον εμφύλιο και αδελφοφάγο σπαραγμό, βαριά τραυματίστηκε «στο Καλαμάκι Αγιάς». Μεταφέρθηκε στις Σοσιαλιστικές Χώρες, όπου και πέθανε το 1971 στην Τσεχοσλοβακία, με το πικρό παράπονο, που δεν είδε να καρπο¬φορούν οι αγώνες του και δεν μπόρεσε να ξαναγυρίσει στην Πατρίδα του, που την πολυα¬γαπούσε. Ήταν τίμιος κι αθόρυβος, δίκαιος και πρόθυμος, λαϊκός αγωνιστής, με θέληση, πίστη και αυτοθυσία. Το ξένο χώμα που τον σκεπάζει, αλαφρό ας είναι και η μνήμη του αιώνια.

ΚΑΡΑΜΗΤΣΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ του ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ (1909-1949)
(Μπουχάρης)
Στην Ανταρτομάνα Τσιαρίτσιανη γεννήθηκε το 1909. Από αγροτική οικογένεια προέρχονταν και με τη Γεωργία ασχολούνταν. Από μικρή ηλικία δέχτηκε τις προοδευτικές ιδέες και με την ίδρυση του Κ.Κ.Ε. έγινε μέ¬λος του, μάλιστα από τα συνειδητά και ενεργητικά. Με πίστη και θέληση και τελείως εθελοντικά, ενώ τα προπολεμικά ακόμα χρόνια πάλευε, για την άνοδο των εργαζομένων και την καλλιτέρευση του βιοτικού επιπέδου του ανθρώπινου γενικά συνόλου. Επί Μεταξικής διxτατορίας πολλάκις φυλακίστηκε κι εξορίστηκε στα ξερονήσια του Αι-Στράτη και της Φογαλέντρου, σαν Κομμουνιστής. Αλβανομάχος ήταν και παλληκαρίσια πολέμησε τον ξένο φασισμό. Με την εισβολή των κατακτητών στη χώρα μας αναζητήθηκε από τις Ιταλικές αρχές σαν Κομμουνιστής και με άλλους συμπατριώτες του, που αναγκάστηκαν να κρύβονται για να μη συλληφθούν, από τους Καραμπινέρους. Οι λίγοι καταζητούμενοι φυγόδικοι, που όλοι από την Τσαριτσάνη ήταν, πλην του Οικονόμου, αργότερα οπλίστηκαν, ώστε σε περίπτωση κιν¬δύνου ν' αμύνονται. Έτσι δημιουργήθηκε η πρώτη αντάρτικη ομάδα, που αρχικά ήταν επτά και λίαν συντόμως έγιναν δέκα πέντε και που ορκίστηκαν στο «Μπιχτέσι» Ολύμπου, όπου είχαν και το μόνιμο λημέρι. Σαν πρωτοαντάρτης πολλές ήταν οι προσφερόμενες αντιστα¬σιακές του Υπηρεσίες. Με την απελευθέρωση, ξανακυνηγήθηκε, από τις Ελληνικές τώρα αρχές του Μεταβαρκιζιανού Κράτους, αντί επαίνων και μεταλλικών πολεμικών μεταλλίων, για τις προσφερόμενες αντιφασιστικές υπηρεσίες. Το δρόμο του βουνού ξαναπήρε, για ν' αποφύγει τους ξευτελισμούς και τα βασανιστήρια από ενόπλους παρακρατικούς, που ανε¬ξέλεγκτα δρούσαν εκείνη την εποχή, ίσως και με την συγκατάθεση της εκάστοτε τότε Κυ¬βέρνησης. Στο Δημοκρατικό στρατό εντάχτηκε και τον τίμιο αγώνα συνέχισε, για την εκ¬πλήρωση των υψηλών Δημοκρατικών ιδανικών. Για τη δραστηριότητά του έφτασε μέχρι το αξίωμα του Συγκροτάρχη. Στις 9 lούλη είχε έρθει στην Τσαριτσάνη για ειδική σοβαρή απο¬στολή, με κατεύθυνση προς Γκρουτζιόβαλη. Την επομένη στις 10/7/1947 βρέθηκε κυκλωμέ¬νος από στρατεύματα, στα μαντριά του Μπάκου. Στην προσπάθεια του να φύγει, βαριά τραυματίστηκε. Προκειμένου να πέσει στα χέρια του εχθρού, αφού έκαψε το αρχείο του αυτοκτόνησε με τη χειροβομβίδα, που για τέτοιο σκοπό την κρατούσε. Ήταν πολύ θαρρα¬λέος και ψύχραιμος, δίκαιος και τίμιος, λογικός και πονετικός, με πολλές διοικητικές ικα¬νότητες και προσόντα. Γενναίος άντρας, γεροδεμένος και παληκάρι, γεμάτος ανθρωπιά και καλοσύνη. Έτσι μέσα στη λαίλαπα του εμφυλίου σπαραγμού αδικοχάθηκε ένα ακόμα λαϊκό στέλεχος από τα σπάνια, ο Αντώνης Καραμήτσιος. Δόξα και τιμή.

ΚΗΠΟΥΡΟΣ ΚΩΣΤΑΣ του ΣΠΥΡΟΥ (1911 - 1985)
(Ψηλός - Μετσοβίτης)
Αγνό παιδί της λεβεντογέννας Τσιαρίτσιανης ήταν, Το 1911 γεννήθηκε. Από αγροτική και δημοκρατική οι¬κογένεια κατάγονταν. Ο ίδιος το επάγγελμα του ξυ¬λουργού επαγγέλονταν. Γυμνασιακές γνώσεις είχε και εμφορούνταν από προοδευτικές ιδέες. Την Κομμουνι¬στική ιδεολογία από νέος ακόμα την ασπάστηκε και μέ¬λος του ΚΚΕ ήταν. Πολεμιστής του Αλβανικού πολέ¬μου διετέλεσε και μάλιστα με δράση, γιατί ήταν πολέ¬μιος του ντόπιου και ξένου φασισμού. Αμα κατάρρευσε το μέτωπο, στο χωριό του σώος επέστρεψε και φυλήσυ¬χα άρχισε να δουλεύει για να ανορθώσει τα καταστρα¬μένα οικονομικά. Όμως οι Ιταλικές αρχές σαν εγκαταστάθηκαν από τις πρώτες κιόλας μέρες άρχισαν να αναζητούν, πολλούς Κομμουνιστές, που είχαν καταδωθεί ασφαλώς από ντόπιους προδότες και συνεργάτες. Μεταξύ αυτών ήταν κι ο Κώστας Kηπουρός. Μαζί με τους άλλους συγχωριανούς του αρχικά στον Άγιο Αθανάσιο λημέριαζαν. Με το φόνο του Βίτκου πήραν πιο ασφαλή μέτρα και στο Βαλέτσικο πήγαν και στη συνέχεια, στο «Μπιχτέσι» Καρυάς. Για να αμύνονται σε περίπτωση συνάντησης με τον εχθρό οπλίστηκαν ύστερα από απόφαση της Noμαρxιακής του Κόμματος. Έτσι δημιουργήθηκε η πρώ¬τη αντάρτικη ομάδα που αριθμούσε εφτά μόνο νοματαίους, έξι από την Τσαριτσάνη κι ο Οικονόμου Βασίλης από το Δομένικο. Όταν έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση στη Σκαμνιά στις 27/8/1942 ήταν 15. Ήταν πολύ δραστήριος και αποφασιστικός, πρόθυμος και λογικός, με πάρα πολλές διοικητικές ικανότητες και προσόντα. Στον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα Καπετάνιος Συντάγματος της 8ης Μεραρχίας ήταν. Μετ' απελευθερωτικά, αντί πολεμικών, μεταλλίων και επαίνων, για τις προσφερόμενες και πάμπολλες υπηρεσίες του, διώχτηκε, και κυνηγήθηκε από το μεταβαρκιζιανό Κράτος. Αναγκάζεται και παίρνει το δρόμο του βουνού πάλι, προκειμένου να πέσει στα χέρια των νεοφασιστών και βασανιστεί και ξευτελιστεί, Συνέχισε τον αγώνα για τα δημοκρατικό ιδεώδη, για κοινωνική πρόοδο και ευημερία, για Εθνική Ανεξαρτησία και παγκόσμια ΕΙΡΗΝΗ, Με τη διάλυση του Δημοκρατικού Στρατού, που επιτελάρχης Ταξιαρχίας ήταν, πέρασε στις Σοσιαλιστικές χώρες, Ξαναήρθε στην πατρίδα σαν Πολιτικός Πρόσφυγας. Πέθανε στη Λάρισα το 1985 κι ενταφιάστηκε στη γενέτειρά του κατ' επιθυμία του. Το όνομά του αξέχαστο θα μείνει και στη νεότερη Ιστορία ασφαλώς θα γραφεί. Οι επερχόμενες γενιές ας παραδειγματιστούν από τους αγώνες του, που ανι¬διοτελώς πρόσφερε για το ανθρώπινο σύνολο και καλό. Το χώμα που τον σκέπασε ας είναι αλαφρό και η μνήμη του αιώνια.

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ΞΕΝΟΦΩΝ του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ (1912 - 1949)
(Φόντας)
Στην Ξακουσμένη και Δοξασμένη Τσιαρίτσιανη γεννήθηκε το 1912. Αγροτόπαιδο ήταν και είχε Γυμνασιακές γνώσεις. Τις προοδευτικές ιδέες, από νεανική ακόμα ηλικία, τις απόκτησε. Μέλος του Κ.Κ.Ε. ήταν κι αγωνίζονταν από τα προπολεμικά χρόνια για την καλλιτέρευση της εργατικής τάξης και γενικά του ανθρωπίνου συνόλου. Με την κήρυξη του Ελληνο- Ιταλικού πολέμου στην πρώτη γραμμή βρέθηκε. Με το βαθμό του Λοχία πολέμησε γενναία, για να μη σκλαβωθεί η Πατρίδα μας, που υπεραγαπούσε και να μην καθίσει στο σβέρκο μας ο ξένος και ντόπιος φασισμός. Με την κατάρρευση του πολέμου στο σπίτι του ξαναγύρισε και με τις αγροτικές του ασχολίες, για την ανόρθωση των καταστραμμένων οικονομικών, άρχισε να ασχολείται. Όμως οι καταχτητές τον αναζήτησαν από τις πρώτες κιόλας μέρες της κατοχής σαν Κομμουνιστή. Τα κατάλληλα μέτρα διαφύλαξης πήρε και με άλλους συμπατριώτες του φυγοδικούσε. Για να αμύνονται σε περίπτωση κινδύνου, οπλίστηκαν και έτσι δημιουργήθηκε η πρώτη ανταρτοομάδα, που λημέρι είχε στο «Μπιχτέσι» Καρυάς Ολύμπου και που ένα από τα βασικά ιδρυτικά μέλη ήταν κι ο Φόντας. Για την απόκτηση της λευτεριάς και τα δημοκρατικά ιδεώδη πάλεψε μέσα από τις τάξεις του ένδοξου και λαογέννητου ΕΛΑΣ που έφτασε μέχρι το αξίωμα του Συγκροτάρχη. Με την απελευθέρωση κυνηγήθηκε και διώχτηκε. Στο Δ.Σ.Ε. από τους πρώτους εντάχτηκε και τον αγώνα συνέχισε. Μέχρι Δ/τής Τάγματος του Αρχηγείου Κόζια¬κα. για τις διοικητικές του ικανότητες αναδείχτηκε. Στο «Μαλιμάδι» σε φονική μάχη σκο¬τώθηκε το 1949. Ήταν ένας από τους πιστούς, τίμιους λαϊκούς αγωνιστές, ο Φόντας, μαχητικός, φιλότιμος, λογικός, συνειδητός και πολύ αποφασιστικός και πονετικός. Το χώμα που τον σκεπάζει ας είναι αλαφρό και η μνήμη του αιώνια.

ΟIΚΟΝΟΜΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ του ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ (1911 - 1946)
(Μπαλντουμης)
Γεννήθηκε το 1911 στο Δομένικο Ελασσόνας. Από Αρχοντική οικογένεια προέρχονταν και Δήμαρχος Δομενίκου ο πατέρας του ήταν. Σαν τελείωσε το Γυμνάσιο, δε συνέχισε τις σπουδές του και εισπράκτορας στα λεωφορεία εργάζονταν. Για τις προοδευτικές του ιδέες, που από μαθητής Γυμνασίου είχε, συλλαμβάνεται από την ασφάλεια Λάρισας το Μάρτη του 1940 και φυλακίζεται για δυο μήνες. Μετά την αποφυλάκιση, σε δικό του Ταξί εργάζεται και στη γραμμή Λάρισα- Ελασσόνα, μέχρι τη μέρα της κήρυξης του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου. Επιστρατεύεται στον Αλβανικό Πόλεμο και γενναία στην πρώτη γραμμή του μετώπου πολεμάει. Με την κατάρρευση του μετώπου, ξαναγυρίζει στο σπίτι του κι άρχισε να δουλεύει, για να ανορθώσει τα καταστραμμένα του οικονομικά. Οι Ιταλοί κατακτητές τον αναζητούν σαν Κομμουνιστή από τις πρώτες κιόλας μέρες της εγκατάστασής τους. Δεν τον βρίσκουν, γιατί πήρε τα προφυλακτικά μέτρα και κρύβονταν. Για εκδίκηση και φοβισμό έκαψαν το σπίτι του και το αυτοκίνητό του. Το 1942 συναντήθηκε και με άλλους Τσιαριτσιανιώτες φυγόδικους και σχηματίζουν την πρώτη Αντάρτικη ομάδα με αρχηγό το Ν. Ξυνό. Σαν μεγάλωσε η ομάδα το Βασίλη τον έστειλαν στην Οξυά για να δημιουργήσει Αντάρτικο. Όπως κι έγινε. Αναδείχτηκε μεγάλο στέλεχος του ΕΛΑΣ. Με την απελευθέρωση ξαναδιώχτηκε και φυλακίστηκε. Για να αποφύγει τους ξευτελισμούς και τα βασανιστήρια, ξαναβγήκε στο βουνό. Στις 20 lούλη το 1946 πηγαίνο¬ντας στο Μοναστήρι «Τσιούμα» του Μ. Eλευθεροχωρioυ, έπεσε σε ενέδρα χωροφυλάκων, που τον σκότωσαν, ύστερα από φριχτά βασανιστήρια. «Μπαλντούμης» λεγόταν στο ψευδώ¬νυμο. Ήταν τίμιος και δίκαιος αγωνιστής. ψύχραιμος κι αποφασιστικός, λογικός και ενθουσιώδης, με πολλές ικανότητες και προσόντα. Αιώνια του η μνήμη και τ' όνομα του αθάνατο θα μείνει.

ΜΠΑΛΑΛΑΣ ΝΙΚΟΣ του ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ (1916 - 1949)
(Μπαντέκος)
Παιδί της Ανταρτομάνας καί λεβεντογέννας Τσιαρίτσιανης ήταν ο Νίκος. Από αγροτική οικογένεια προέρ¬χονταν και το έτος 1916 είχε γεννηθεί. Πολεμιστής του Αλβανικού πολέμου ήταν και στο ιππικό υπηρετούσε. Από μικρός ακόμα είχε ασπαστεί τις προοδευτικές ιδέες. Ο πατέρας του Μακεδονομάχος ήταν. Εργατικός και φιλότιμος, πρόθυμος και ευγενικός ήταν και πολύ δίκαιος και ειλικρινής. Διακρίνονταν για την αποφασιστικότητα και μαχητικότητα, για την ψυχραιμία και τόλμη. Πρώτος έμπαινε στη μάχη και τελευταίος υποχωρούσε. Πάντα νικητής έβγαινε στις μάχες, γιατί είχε στρατηγικές ικανότητες και παλληκαροσύνη. Μετρίου αναστήματος ήταν, αλλά γεμάτος στο σώμα, με τετραγωνισμένες πλάτες και γερό στήθος. Γρήγορος στο περπάτημα και ευκίνητος. Ήταν προικισμένος με πολλά ψυχικά χαρίσματα και σπάνιες ικανότητες κι αρετές. Με την εισβολή των κατακτητών στη χώρα μας, με τους πρώτους αντάρτες βγήκε στο βουνό. Γενναία πολέμησε τον κατακτητή και τους ντόπιους προδότες, στα κατοχικά χρόνια και μεγάλη και πλούσια ήταν η αντιστασιακή του δράση. Με την απελευθέρωση, αντί πολεμικών μεταλλίων, διώχτηκε και κυνηγήθηκε, από το μεταβαρκιζιανό κράτος. Στο Δ.Σ.Ε. εντάχτηκε κι έφθασε μέχρι το βαθμό του Διοικητή Ταξιαρχίας. Θρύλος είχε γίνει Πανελλαδικά, για τις στρατηγικές του ικανότητες και τις περίλαμπρες νίκες. Τον θαύμαζαν και πολύ τον υπελόγιζαν οι αξιωματικοί του Εθνικού Στρατού, που από σχολές πολέμου προέρχονταν. Το 1949, παρά τις αντιρρήσεις του, στάλθηκε στα ενδότερα της Θεσσαλίας, για ειδική αποστολή. Εγκλωβίστηκε, από πολυάριθμο στρατό στην τοποθεσία «Λυκοκρέμα¬σμα» Σαμαρίνας, όπου διαλύθηκε η Ταξιαρχία του κι ο ίδιος βαριά τραυματισμένος πιάστη¬κε αιχμάλωτος. Τρις σε θάνατο καταδικάστηκε από το Στρατοδικείο Λάρισας. Εκτελέστηκε στο Μεζούρλο το 1949 με τη γυναίκα του. Το όνομά του αθάνατο θα μείνει.

ΚΑΨΑΛΗΣ ΘΩΜΑΣ του ΙΩΑΝΝΟΥ (1916 - 1947)
Της Ανταρτομάνας Τσιαρίτσιανης παιδί ήταν. Γεννήθηκε το 1916 κι από αγροτική οικογένεια προέρχονταν. Ο ίδιος δεν προτίμησε το επάγγελμα του Γεωργού, αλλά του εργάτη. Από νεανική ακόμα ηλικία δέχτηκε τις προοδευτικές ιδέες, για τις οποίες κι ανιδιοτελώς αγωνίζονταν. Στα απόκρημνα βουνά της Αλβανίας πολέμησε τον lταλικό φασισμό γενναία, σαν πολυβολητής όπου και τραυματίστηκε στο Μπόγραδετς. Με τη λήξη του πολέμου αναζητήθηκε από τις Ιταλικές αρχές, που καταχτητές ήταν, σαν Κομμουνιστής. Φυγοδικούσε μ’ όλους συμπατριώτες του, οπότε εντάχτηκε στην πρώτη του Ολύμπου ανταρτοομάδα. Μεγάλη και πλούσια ήταν η αντιστασιακή του δράση και πάρα πολλές οι μάχες που πήρε μέρος. Το φόβητρο των καταχτητών της περιφέρειας Ελασσόνας είχε καταντήσει κι ο τιμωρός των προδοτών και χαφιέδων, των Λεγεωναρίων και Γκεσταπιτών. Μετά την Απελευθέρωση στο χωριό του ξαναγύρισε, για να συνεχίσει την ειρηνική του ζωή και την οικονομική του κατάσταση να καλλιτερεύσει. Όμως διώχτηκε και κυνηγήθηκε άγρια από το μεταβαρκιζιανό κράτος, αντί να του δοθούν πολεμικά μετάλλια πολλά και εύφημες μνείες, για τις πολλές του υπηρεσίες που προσέφερε, για την απόκτηση της λευτεριάς, τη λαϊκή δικαιοσύνη, την κοινωνική και οικονομική πρόοδο και την παγκόσμια ΕΙΡΗΝΗ. Αναγκάστηκε προκειμένου να πέσει στα χέρια των παρακρατικών, που θα τον βασάνιζαν και θα τον ξευτέλιζαν γιατί όχι και θα τον εξαφάνιζαν, να ξαναπάρει το δρόμο του βουνού, όπου συνέχισε τον αγώνα για την εκπλήρωση των υψηλών ιδανικών της Δημοκρατίας. Κανονικός στο ανάστημα και φαρδυπρόσωπος ήταν ο Θωμάς, με καστανά μάτια και κοκκινωπά μαλλιά, σμιχτοφρύδης και δασύ μουστάκι. Ασύγκρητος στην ψυχραιμία και το θάρρος, στην τόλμη κι αποφασιστικότητα, κι ασυναγώνιστος στη γρηγοράδα και φιλοτιμία, στην ταχύτητα και προθυμία. Διακρίνονταν για την ειλικρίνεια και δικαιοσύνη, και για τον ενθουσιασμό κι αυθορμησία. Κοντολογίς ο Θωμάς ήταν παλληκάρι με πολλά προσόντα και ικανότητες διοικητικές, γι' αυτό κι έφτασε να διοικεί καταδικό του Συγκρότημα. Θρύλος της Περιφέρειάς μας στα εμφυλιοπολεμικά χρόνια είχε καταντήσει. Όμως ο χάροντας ζήλεψε την λεβεντιά του και την παλληκαριά και καρτέρι τον έστησε, στις 14 Φλεβάρη του 1947, στο «Ασμάκι» Στεφανοβούνου, όπου σε ενέδρα τον σκότωσαν ΜΑΥδες. Τον άδικο χαμό του τον έκλαψε όλη η περιφέρεια κι έξω απ' αυτήν. Τέτοιες φυσιογνωμίες λίγες γεννιόνται. Στα τριάντα ένα του, νέος ακόμα και νεοπαντρεμένος ήταν όταν έφυγε για πάντα απ' αυτόν τον κόσμο ο Θωμάς. Το όνομά του αθάνατο θα μείνει και θα περάσει στη νεότερη Ιστορία. Τους αγώνες και την ανδρειοσύνη του, ας τα έχουν για παράδειγμα οι μελλούμενες γενιές.

ΒΙΔΡΑΣ ΑΛΕΞΗΣ ΤOΥ ΙΩΑΝΝΟΥ (1919 - 1947)
(Διάκος)
Στο Πολυνέρι Γρεβενών γεννήθηκε το 1919. Γιος του Γιάννη και της Γιαννούλας ήταν, που ασχολούνταν με την κτηνοτροφία. Ο ίδιος προτίμησε το επάγγελμα του κτίστη να εξασκεί. Στον Αλβανικό Πόλεμο γενναία πολέμησε στην πρώτη γραμμή, Με την κατάρρευση του μετώπου. δεν πρόλαβε να καλοκάτσει στο σπιτικό του και από ης κατοχικές αρχές πιάστηκε και κλείστηκε στις φυλακές της Λάρισας. Όταν τον μετέφερvαν με άλλους φυλακισμένους στην Κοζάνη για δίκη, ο Αλέκος, που διακρίνονταν για το θάρρος και την τόλμη του, πήδησε απ' το αυτοκίνητο και δραπέτευσε, Εκείνη την εποχή ήταν φυγόδικοι και οι Τσαριτσανιώτες, στους οποίους κατέφυγε και ήταν από τους πρώτους αντάρτες του Ολύμπου. Ήταν περήφανος άντρας και ψύχραιμος ο Αλέκος. Η φουστανέλλα τον έκαμνε πιο λεβέντη, πιο παλληκάρι. Δεν είχε ταίρι στη γρηγοράδα και στην αποφασιστικότητα, ούτε στο φιλότιμο και στην προθυμία. Πρώτος έμπαινε στη μάχη και τελευταίος έφευγε. Στο σημάδι δεν υπήρχε δεύτερος. Κανονικού αναστήματος ήταν, γεροδεμένος και σφιχτός άντρας, σγουρά είχε μαλλιά και αστραποβόλα μάτια και τα σταυρωτά στο στήθος άρματα, περίσσια ομορφιά και χάρη του ‘διναν. Με πάμπολλα ψυχικά χαρίσματα ήταν προικισμένος και πολλές είχε ικανότητες και πρoσόντα διοικητικά και πολιτικά. Με την απελευθέρωση διώχτηκε και κυνηγήθηκε, όπως όλοι οι αγωνιστές. Στο Περιβόλι σε ρήξη με τους Γεωργουλαίους ήρθε και προκειμένου, σε δεσμά να πέσει και ξευτελισμούς, προτίμησε να ξαναπάρει το δρόμο του βουνού. Τόσο στην κατοχή όσο και στον εμφύλιο, πάλεψε για τα ιδανικά. Σκοτώθηκε στη μάχη των Γρεβενών στις26 Ιούλη το 1947 από αδελφικό βόλι. Αιώνια του η μνήμη.

KOΥPKOΥΛΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ του …......
Από την Κέρκυρα κατάγονταν. Χωροφύλακας υπηρετούσε στο Σανατόριο της Πέτρας. Τους πολιτικούς κρατούμενους Κομμουνιστές, Θέο, Ιωαννίδη και ……, πού ήταν στελέχη του ΚΚΕ φύλαγε. Με την κατάρρευση του μετώπου, σαν οι Γερμανοί πήγαν να παραλά¬βουν το Σανατόριο, με όλα τα υλικά και τους κρατούμενους ασφαλώς, ο Γιάννης σκέφτηκε πατριωτικά. Πάλεψε μέσα του η ευσυνειδησία με την ασυνειδησία, η τιμιότητα με την ατιμία, η φιλοπατρία με την απατριδοσύνη και νίκησαν η ευσυνειδησία, η τιμιότητα και η φιλοπατρία κι έπραξε το καθήκον του, που η καρδιά του τον διέταξε. Τα ιστορικά διδάγματα και τα θρησκευτικά από τα σχολικά του χρόνια, αναμόχλευσαν τη συνείδησή του κι έπραξε αυτό που έπρεπε, σαν Ελληνας. Προκειμένου να παραδώσει τους Κομμουνιστές πολιτικούς κρατουμένους στους Γερμανούς κατακτητές, τους άφησε ελεύθερους, που πήραν ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση, για την απελευθέρωση και για τα υψηλά ιδανικά της δημοκρατίας. Ο Γιάννης που άλλος δρόμος δεν τον περίμενε, γιατί άμα στα χέρια των κατακτητών έπεφτε ή των συνεργατών τους χαφιέδων και προδοτών, θα τον εκτελούσαν οπωσδήποτε εν ψυχρώ και με βασανιστήρια, πήρε τον τίμιο δρόμο του βουνού, που κάθε τίμιος Ελληνας θα έκαμνε. Στον Όλυμπο τράβηξε και από τους πρώτους αντάρτες κατατάχτηκε στην ομάδα του Ξυνού, που στο Μπιχτέσι Καρυάς εκείνη την εποχή είχε το λημέρι. Κατά πληροφορίες παλληκαρίσια αγωνίστηκε και αναδείχτηκε στρατιωτικό στέλεχος στον ΕΛΑΣ. Ύστερα από την απελευθέρωση τι απέγινε στοιχεία δεν έχουμε. Ήταν μελαχροινός, ψηλός και πολύ δραστήριος. Είχε πολλά διοικητικά και ψυχικά προσόντα. Με την ίδρυση της Εθνικής Πολιτοφυλακής Διοικητής της Διοίκησης Βελεστίνου διετέλεσε. Αν ζει καλή του η ώρα. Αν πέθανε ή σκοτώθηκε στον εμφύλιο, αιώνια του η μνήμη.

ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΥΣΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ του .........
Κατάγονταν από το Λιβάδι Ελασσόνας. Σύμφωνα με τα γραφέντα του αείμνηστου Κώστα Κηπουρού, που ήταν από την Τσαριτσάνη κι από τους πρώτους αντάρτες του Ολύμπου, σχετικά με την πρώτη Ανταρτοομάδα του Ολύμπου, γράφει στο Περιοδικό της Εθνικής Αντίστασης (συλλογή 35ης ΜΑΗΣ 1983), ότι ο Βασίλης ήταν δραπέτης των φυλακών κι έμοιαζε με παλιό ληστή. Συναντήθηκαν στην τοποθεσία «Σιάπκα» , όπου και προσχώρησε στην ομάδα, χωρίς καμμιά αντίρρηση. Λέγεται μάλιστα ότι καθ' όλη τη διάρκεια του ένοπλου Αντιστασιακού αγώνα εναντίον των Γερμανο-Ιταλών κατακτητών και των ντόπιων προδοτών, ο Βασίλης έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον κι είχε εξελιχθεί ένας από τους καλλίτερους πολεμιστές και τίμιους λαϊκούς αγωνιστές, με ευσυνειδησία και πειθαρχία, αφήνοντας κατά μέρος τις νοοτροπίες που είχε.

ΜΑΝΙΚΑΣ ΘΑΝΑΣΗΣ του ...........
Κατάγονταν από την Πτολεμαΐδα (Βλάστη). Βοσκός ήταν και διώκονταν απ' τα αποσπάσματα της Χωροφυλακής. Στο ίδιο περιοδικό και στην ίδια σελίδα (41) αναφέρεται το όνομά του από τον Κηπουρό. Μάλιστα λέει ότι μετά την ένταξή του στην πρώτη ανταρτοομάδα έφερε και το παιδί του που ήταν μικρό, αλλά όμορφο και ξανθό. Κι επειδή ήταν ξανθό ο Φόντας το ονόμασε Γερμανάκι, που το ψευδώνυμό του έμεινε σ' όλη του τη ζωή. Κι ο Μανίκας κατά τα λεχθέντα συμπολεμιστών του ανταρτών είχε εξελιχτεί σε άξιο πολεμιστή του ΕΛΑΣ με πλούσια .δράση κατά των κατακτητών. Κανένας δε γνωρίζει τι απέγινε ύστερα από την απελευθέρωση. Καλή του ώρα αν ζει, κι αν πέθανε ή σκοτώθηκε αιώνια του η μνήμη.

.........ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ του .........
Από το Λιτόχωρο κατάγονταν, όπως αναφέρει ο Κηπουρός στο ίδιο περιοδικό και στη σελίδα 40. Από τα αποσπάσματα της χωροφυλακής διώκονταν, μαζί με τον πατριώτη του Διονύση και το Θανάση Μανίκα από τη Βλάστη (Σαρακατσάνος) και που αργότερα στο αντάρτικο έγιναν γνωστοί με το όνομα «Παππούδες». ΕΨαχναν και μας βρήκαν στο λημέρι λέει ο Κώστας, όπου και τους προσλάβαμε στην ομάδα. Είχαν αφημένα τα μαλλιά και γένια. Είχαν δεμένες κορδέλλες στο κεφάλι και ήταν εζοπλισμένοι καλά, με σταυρωτές ραμαθιές από σφαίρες μυδραλίου στα στήθια. Ηταν στρατιωτικά ντυμένοι κι έφερναν μαζί τους κυάλια. Ο Παναγιώτης πολέμησε σαν λοχίας στη Μικρά Ασία. Τα σταυρωτά φυσίγγια τα χάρισε στο Θωμά ΚαΨάλη λέει ο Κώστας. Ήταν 45 ετών και στο Αντάρτικο διακρίθηκε. Για τις πολλές του διοικητικές του ικανότητες και προσόντα, τοποθετήθηκε διοικητής συγκροτήματος. Σκοτώθηκε σε μάχη με τους Γερμανούς.

........ΔΙΟΝΥΣΗΣ του ...........
Κι ο Διονύσης από το Λιτόχωρο κατάγονταν και μαζί με τον Παναγιώτη και Μανίκα στην πρώτη ανταρτοομάδα στο Μπιχτέσι Καρυάς εντάχτηκε. Διωκόμενος από τα αποσπά¬σματα της χωροφυλακής ήταν, όπως και οι σύντροφοί του, όπως παραπάνω αναφέρουμε. Μέσα στην πορεία του αγώνα για τη λευτεριά, πολλές ικανότητες και προσόντα έδειξε ότι κατείχε. Αξιο παλληκάρι αναδείχτηκε και φοβερός πολεμιστής. Καμμία πληροφορία δεν έχουμε ούτε στοιχεία, τι απέγινε ύστερα από την απελευθέρωση. Αν μεν ζει ας είναι η ώρα η καλή, αν όμως πέθανε ή σκοτώθηκε, το χώμα που τον σκέπασε αλαφρό ας είναι και η μνήμη του αιώνια.

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Δημήτρης Ράπτης

Μόνο που μερικοί απο αυτούς ζουν και βασιλεύουν χεχε..μεγάλοι σε ηλικία αλλά γερά κόκκαλα..
βέβαια ο κ. πάρις εχει κατά νου και ισως το ξέρει,,όπως πολλοί απο όλους μας θα ξέρουν κάποιους..π.χ. αυτός ίσως να ζεί <<Ολύμπιος>>

@agrypnos:

ακριβως οπως τα εγραψες φιλε μου μονο που τα χαρτια τα πηρε τελικα απο τον ανδρα της ,2 δουλειες η μια κοντα στην αλλη και μια τριτη στις τρις κορφες εκει κοντα στο γραμμο. Την μια απο τις δυο που ειναι κοντα την σηκωσε αυτην η ιδια μαζι με τον προσωπικο μουλαρα του καπετανιου οπου ζει ακομα και αλλους δυο χωριανους του ,αλκης στο ονομα δεν θα πω φυσικα επιθετο
ετυχε να τον γνωρισω να παω στο σπιτι του και ολα ηρθαν μονα τους με πηγε εκει οπου εβγαλαν την μια μου ειπε ολο το σκηνικο πηγα ξανα και ξανα μονος βρηκα και τα παλιοσημαδα απο την αλλη δουλεια και…..και

Να υποθέσω ότι απέναντι από τη άλλη πλευρά της 'χαράδρας' είχες το νότιο Κόζιακα;

@kwstasT:

Να υποθέσω ότι απέναντι από τη άλλη πλευρά της 'χαράδρας' είχες το νότιο Κόζιακα;

καπως ετσι …...

Η ομάδα της Σερίτσανης, της Ανατολής με το σημερινό όνομα, με επικεφαλής τον Γιώργο Μπλάνα, που είχε το ψευδώνυμο «Κίσσαβος», στην Καρύτσα του Κισσάβου, η ομάδα με επικεφαλής τον Γιώργο Βόγια, με ψευδώνυμο «Καρτσιώτης». Στην ανατολική περιοχή του Κισσάβου με τον Μήτσο Σαρακατσάνη, με το ψευδώνυμο «Γερμανός» και κατόπιν «Μακεδόνας».

Στην περιοχή της Ραψάνης με τον Δημήτρη Πούρο, στην Τσαριτσάνη η ομάδα Τσαριτσάνης, με επικεφαλής τον Νίκο Ξινό, με το ψευδώνυμο στην αρχή «Ζωντανός» και κατόπιν «Σμόλικας» και στην περιοχή της Ποταμιάς, δηλαδή της περιοχής από την Ελασσόνα προς τον Τύρναβο, με επικεφαλής τον Βασίλη Μπαρτούμα.

Η ομάδα του Ολύμπου, τότε είχε χωριστεί σε δύο ομάδες, μία με επικεφαλής τον Ξινό, ο οποίος ανέλαβε την περιοχή του Αμάρμπη, του βουνού αυτουνού, τις άλλες περιοχές της Ελασσόνας και η άλλη με επικεφαλής τον Παπαστεργίου τον Λευτέρη, που είχε το ψευδώνυμο «Κρινάκης», την περιοχή του Ολύμπου.

στις 11 Νοεμβρίου του 1942, στον Κάτω Όλυμπο, στα καλύβια του Ράπτη, που λέγεται τοποθεσία Γκουνταμάνη, έγινε σύσκεψη περίπου σαράντα ανταρτών, αντιπροσώπων των ανταρτών, των ομάδων της Ποταμιάς, του Ολύμπου και του Κισσάβου, στην οποία δημιουργήθηκε και για εντυπωσιακούς λόγους, το στρατηγείο Θεσσαλίας, με στρατιωτικό εμένα, με το ψευδώνυμο «Επαναστάτης», τον «Κίσσαβο», τον Γιώργο Μπλάνα, καπετάνιο και το Θωμά Πάλλα, με το ψευδώνυμο «Σκαλοπάτης», αντιπρόσωπο του ΕΑΜ.

Στις 4 Φεβρουαρίου του 1943, πραγματοποιήθηκε στην Σκαμνιά του Ολύμπου η πρώτη συνδιάσκεψη των ανταρτών.
Ονομάστηκε η Πρώτη Συνδιάσκεψη των Ανταρτών, στην οποία ήρθε ο Κώστας Γυφτοδήμος, με το ψευδώνυμο «Καραγιώργης», ο οποίος αντικατέστησε τον Κώστα Γαμβέτα. Και αυτός ανέλαβε αρχηγός της Θεσσαλίας. Σε αυτήν την συνδιάσκεψη, το στρατηγείο που είχαμε φτιάξει εμείς διαλύθηκε, και δημιουργήθηκαν τρία αρχηγεία: Βόρειας Θεσσαλίας, στο οποίο ανέλαβα εγώ στρατιωτικός με καπετάνιο τον Γιώργο Βόγια «Καρτσιώτη» από την Καρδίτσα, και τον σιδηροδρομικό Νίκο Παπανικολάου, με το ψευδώνυμο «Παπανικολής». Στην Ανατολική Θεσσαλία ανέλαβε αρχηγός ο «Κίσσαβος», και στην Δυτική Θεσσαλία ο «Σκαλοπάτης», ο Θωμάς Πάλλας με το ψευδώνυμο «Κόλιακας».

Και έδρα του στρατηγείο ήταν το Παλιομονάστηρο, είναι πάνω από την Καριά, μισή ώρα με τα πόδια. Εκεί δημιουργήσαμε ένα επιτελείο με, δεν θυμάμαι όλα τα ονόματα, με τον Θανάση τον Καλαντζή, τον Κώστα τον Κηπουρό.

Mπαρμπαχρηστο συνχαριτηρια για της γνώσεις σου μήπως έχεις ακουστά κάποιον Ιωαννη Σακα καπετάνιος περιοχή χωριά Καρδίτσας μουζακιου την δραση του?????

Δεν γνωρίζω εάν ταιριάζει στο θέμα. Υπάρχει ένα βιβλίο…
Μυστικοί δρόμοι του Δημοκρατικού Στρατού
Από τη Βάρκιζα στο Μπούλκες
Σιαπέρας, Κώστας
Εκδόσεις Γλάρος
Σελίδες: 175
Έτος Έκδοσης: 1990

@LulZ:

Δεν γνωρίζω εάν ταιριάζει στο θέμα. Υπάρχει ένα βιβλίο…
Μυστικοί δρόμοι του Δημοκρατικού Στρατού
Από τη Βάρκιζα στο Μπούλκες
Σιαπέρας, Κώστας
Εκδόσεις Γλάρος
Σελίδες: 175
Έτος Έκδοσης: 1990

lulz, το εχεις? αν ναι θες να το μοιραστεις?