Λίγο πριν διαβάσω το πρώτο ερώτημα του Δημήτρη ( "τυρέμπορα" ) σκεπτόμουν τους ΧΟΜΠΙΣΤΕΣ θησαυροκυνηγούς του εξωτερικού :
Χαμογελαστοί, γελαστοί, σπάζοντας πλάκα στην φύση, παρέα με τις οικογένειες τους, τους φίλους τους και τα τετράποδα τους - κατοικίδια και υποζύγια.
( Αμα λάχει και με γεράκια με βιντεοκάμερες !! )
Συνδυάζοντας και άλλα χόμπι : Ποδήλατα εκτός δρόμου ηλεκτροκίνητα, 50ράκια τράιαλ, καγιάκ, φουσκωτά για ράφτινγκ, διάφορα άλλα πλεούμενα και πετούμενα - αερόστατα υπερελαφρά - κλπ κλπ.
( Χαλβάδιαζα πολύ ώρα μία φωτο ενός τετρακίνητου αυτοκινούμενου με ρυμούλκα πάνω στην οποία υπήρχαν ένα διθέσιο ελικοπτεράκι και διάφορα άλλα τροχοφόρα και πλεούμενα !)
Και το βράδυ γύρω από την φωτιά να τρώνε και να πίνουν με τραγούδια και χορούς απολαμβάνοντας μία υψηλού επιπέδου συντροφικότητα.
Μεγάλη διαφορά με τους δικούς μας θησαυροκυνηγούς που το "έχουν δει" επαγγελματίες, επιζητούν γρήγορο πλουτισμό, αλλά δυστυχώς είναι χωμένοι και χαμένοι σε μία μίζερη αρνητικότητα της συμφοράς.
Τελευταία φορά που έψαξα στην στεριά ήταν στις αρχές του 2009.
Τότε και λίγο πριν κλείσω μισό αιώνα ζωής άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ο χρόνος είναι ένα εξαιρετικά πολύτιμο αγαθό και ότι η σπατάλη του σε δραστηριότητες που δεν μου δίνουν χαρά είναι μία τρομερή επίδειξη αυτοκαταστροφικού διανοητικού αυνανισμού.
Οταν ξαναψάξω στην Ελλάδα θα είμαι τελείως μόνος, εκτός κι αν υπάρχει θέμα ασφαλείας οπότε θα έχω μαζί μου φίλους φυσιολάτρες με άλλα χόμπι άσχετους με το θησαυροκυνήγι.
Φυσικά αν υπάρξει ποτέ και στην χώρα μας μια παρέα ερασιτεχνών όπως του εξωτερικού θα πάω τρέχοντας για να παίξω μαζί τους.
Υ.Γ : Η λέξη ερασιτέχνης προέρχεται από τις λέξεις "εραστής της τέχνης" ! 
Υ.Γ 2 : Ο Δρόμος είναι η Χαρά - η Χαρά είναι ο Δρόμος ! ( Εσωτερίστικο αξίωμα αφιερωμένο στον χρυσοκυνηγό της Θράκης )
-
Χόμπι ή τυχοδιωκτική μπίζνα ?
