και το θεμα παιδες θα βγει απο κοινη θεα,λογω ακαταλληλου περιεχομενου για τα μη μελη

φιλε τζωρτζη τωρα αρχιζη το ζουμι,και αυτα που θα ειπωθουν δεν ειναι για ολους
οτι μπορουμε να αποφυγουμε καλο ειναι,το θεμα κανη τζιζ και οι ρασοφοροι περιμενουν στην γωνια
η μηπως φανταζεσε οτι δεν εχουν ιντερνετ :dft012:

ετσι,ετσι :011::011::011:για αυτα που λεει ο μανιακος φιλε chris99 για να τα λεει εχει τους λογους του μονο καποιος να βοηθιση με τους χαρτες,α και που εισε μανιακε συμφωνο και εγω να βγει απο κοινη θεα:dft012::dft012:

takhs_alfa αριανακι μου αρρωστο και ομοιδεατη, δεν εχω ψαξει αυτο που λεει ο γκολντεν. εγω ρωτησα για χωριο αγιος διονυσιος!!! Υπαρχει???? η μαλλον υπηρχε??? οσους παλιους εχω ρωτησει κανεις δεν ξερει. εχω ψαξει σε παλιους χαρτες του δημου και παλι δεν βρηκα τιποτα. στο χαρτη που αναφερετε υπαρχει σαν στιγμα χωριο αγιος διονυσιος?

@chris99:

takhs_alfa αριανακι μου αρρωστο και ομοιδεατη, δεν εχω ψαξει αυτο που λεει ο γκολντεν. εγω ρωτησα για χωριο αγιος διονυσιος!!! Υπαρχει???? η μαλλον υπηρχε??? οσους παλιους εχω ρωτησει κανεις δεν ξερει. εχω ψαξει σε παλιους χαρτες του δημου και παλι δεν βρηκα τιποτα. στο χαρτη που αναφερετε υπαρχει σαν στιγμα χωριο αγιος διονυσιος?

φιλε ψαξε για τον ιθακησιο και θα βρεις και το χωριο που θελεις,ειχε καταγραψη ολα τα ερειπια του βουνου :dft012:

γκολντεν τα εχω βρει τα ερειπια γι 'αυτο σε ρωταω, σε 2 διαφορετικες μεριες! το θεμα ειναι αν ειναι οντως το χωριο αγιος διονυσιος ή η αρχικη θεση του μοναστηριου!

σου εστειλα μηνυμα,θα σου στειλω χαρτη με το σημειο :dft012:

και συνεχιζω με ενα αρθρο απο μια σελιδα πολυ αναλυτικη,καναν καλη ερευνα αλλα θελη να το εμβαθυνουμε ακομα λιγο με τον προφητη ηλια και την σχεση με τους ναους του απολλωνα

http://anazhthseis-elena.blogspot.com/2009/01/blog-post_23.html

Ο ΑγιοΔιονυσάκης μου
Διαβάζω, αυτόν τον καιρό, τον βίο της Αγίας Ματρώνας της αόματης, που ήταν ρωσίδα και εκεί -μεταξύ άλλων- βρήκα και την "λύση" για ένα μικρό προβληματάκι (sic!) που είχα με τους αγίους που ευλαβούμαι ιδιαίτερα και είναι κάτι σαν φιλαράκια…...
Σκεπτόμουν πως αυτό το "κάτι" ανάμεσα σε κείνους και στην αφεντιά μου, ήταν λιγάκι στερημένο, καθώς δεν είχε το δικό του...μυστικό κώδικα.
(Ανθρώπινη αδυναμία η ανάγκη για συνθηματικά και δεν την αποποιούμαι, ούτε αγαπώ και τιμώ λιγώτερο τους άλλους αγίους. Ομως με κάποιους είμαστε πιο "δεμένοι" για κάποιους λόγους ή για κανέναν λόγο ή απλά και μόνο, επειδή έτσι μου ήρθε).

Οι Ρώσοι λοιπόν, λένε την Ματρώνα τους Ματρωνίτσα. Τόσο εύκολα!
Πολύ γλυκό, οικείο και ξεκουραστικό μού φάνηκε και αποφάσισα να λέω κι εγώ χαϊδευτικά τους δικούς μου.
(Σιγά- σιγά, θα σας πω για καθέναν τους)
Σήμερα, μια και τιμάται και η μνήμη του, θα κάνω κουβέντα για τον Αγιο Διονύσιο τον εν Ολύμπω, που εγώ θα τον λέω και ΑγιοΔιονυσάκη.

Ετούτον τον άγιο τον έχω, μέσα μου, δεμένο με τον συχωρεμένο τον μπαμπά μου, που πολύ του άρεσε να εκκλησιάζεται στο μοναστήρι, εκεί στον Ολυμπο. Στις αιτιάσεις δε της μάνας μου ("δεν θα προλάβω να μαγειρέψω"), απαντούσε "μα το αυτοκίνητο πάει μόνο του" και κρυφογελούσε νικητής!
Ο ΑγιοΔιονυσάκης είναι επίσης ο κτήτορας της Μονής Σουρβιάς, που οι καλόγεροί της, είχαν σχέσεις με τον παππού μου και συχνά έμεναν στο σπίτι του στο χωριό, για να μαζεύουν στα μετόχια το μαξούλι, τις ελιές. Και όπως θυμάται η μάνα μου, όλη τη νύχτα έκαναν μετάνοιες στο ξύλινο πάτωμα (από κάτω ήταν το δωμάτιο των παιδιών) και αξημέρωτα το πρωί, πήγαιναν στα κτήματα.

Οξυά και πεύκο έχει στο βουνίσιο του σπίτι ο Αγιος. Είχα πάει και γω στα μικράτα μου, εκδρομές με το κατηχητικό και τον μπαμπά μου.
Θυμάμαι τα τοξωτά κτίσματα-περάσματα σε άλλο "καθεστώς" ή διάσταση ή απλά δική μου αθωωτική των καταστάσεων ανάγκη....
Θυμάμαι και πολύ γκρίζο (βράχοι και σύννεφα) που άφηνε να εξαίρεται το φως του Θεού και να υπερισχύει ως μόνη χρωματική συναλλαγή στα πρόσωπα των μοναχών και στον ορίζοντα.

Ο ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ
(Από τον Συμεών Ολυμπίτη)

" Γεννήθηκε λίγο πριν το 1500 στο ορεινό χωριό Σκλάταινα τής επαρχίας Φανουρίου τού Νομού Καρδίτσης (σημερινή Δρακότρυπα).
Υπήρξε γόνος πτωχής αλλά ευσεβούς οικογενείας. Πατέρας του όταν ο Νικόλαος και μητέρα του η Θεοδώρα. Μετά τη βάπτισή του, δίνοντάς του το όνομα Δημήτρι*ος, αξιώθηκαν οι γονείς του νά βλέπουν κατά την διάρκεια τής νύκτας, επάνω από το κεφαλάκι του, ένα φωτεινό σταυρό πού λαμποκοπούσε σαν ήλιος.
Από παιδί ο μικρός Δημήτριος επέδειξε ζήλο για την αγάπη τού Χριστού και την ασκητική ζωή. Οι γονείς του, βλέποντας τα πολλά διανοητικά και ψυχικά του χαρίσματα, φρόντισαν νά τού μάθουν γράμματα, καλλιγραφία και ζωγραφική. Η επίδοσή του σʼ αυτά όταν καταπληκτική.
Παράλληλα όμως η παιδική του ψυχή εθέλγετο ιδιαίτερα από την ανάγνωση των θείων Γραφών και άλλων ιερών βιβλίων.

"Σε ηλικία περίπου 18 ετών μόνασε στα Μετέωρα λαμβάνοντας το όνομα Δανιήλ. Τρία χρόνια αργότερα, αναζητώντας ησυχαστικώτερο τόπο και επειδή δεν τού έδιναν την άδεια νά αναχωρήσει, θαυματουργικώς, μετά από προσευχή και θεία πληροφορία, πήδηξε κάτω από το βράχο των Μετεώρων και μετέβη στις Καρυές τού Αγίου Όρους. Εκεί, στο κελλί τού Αγίου Νικολάου-Διονυσίου τού Καπρούλη, δίπλα στο διακριτικό πνευματικό Γέροντα Σεραφείμ, γίνεται ιερεύς και μεγαλόσχημος μοναχός, μετονομασθείς Διονύσιος. Αργότερα εγκαθίσταται Στη σκήτη τής Καρακάλου, όπου έζησε ερημικά για δέκα έτη με αυστηρή άσκηση, προσευχή και νηστεία, βιώνοντας πολλές θαυματουργικές ενέργειες τού Θεού. Ο αφιλόξενος αυτός τόπος γίνεται η μυστική παλαίστρα των μεγάλων ασκητικών του αγώνων. Εκεί αναδεικνύεται ένας υπέροχος βιαστής τής φύσεως.
Η τροφή του όταν μόνο λίγα κάστανα την ημέρα. έτρωγε λίγο ψωμί μόνο όταν τον καλούσαν νά λειτουργήσει σε άλλο κελλί, για νά κρύψει την αρετή του και νά αποφύγει τον ανθρώπινο έπαινο.

Η ισάγγελη ζωή του στάθηκε αιτία τής εκλογής του ως ηγουμένου τής βουλγαρικής (κατά το μεγαλύτερο μέρος) συνοδείας τής Μονής Φιλοθέου.
Η Μονή επί των ημερών του γνώρισε μεγάλη πνευματική και υλική πρόοδο. Κατήργησε τον ιδιόρρυθμο και εισήγαγε τον κοινοβιακό τρόπο ζωής, ενώ καθιέρωσε σε όλες τις ακολουθίες την ελληνική γλώσσα.
Παρ΄ όλες τις ηγουμενικές του μέριμνες την ερημική ζωή δεν την αποχωρίζεται. Συχνά αποσύρεται για άσκηση σε ένα κοντινό σπήλαιο πού σώζεται μέχρι σήμερα. Για τις μεταρρυθμίσεις του αυτές συνάντησε μεγάλες αντιδράσεις από τούς Βουλγάρους μοναχούς, σε σημείο νά επιδιώκουν νά τον σκοτώσουν.
Έτσι αναγκάσθηκε νά εγκαταλείψει το Άγιο Όρος, αναχωρώντας αυτή τη φορά για τη Μονή Τιμίου Προδρόμου Βεροίας.
Οι Βεροιείς τον αγάπησαν πολύ.
Ο συναξαριστής γράφει ότι «Εγένετο η φήμη αυτού μεγάλη. Είχον γάρ αυτόν μέγαν ιατρόν πνευματικόν, ψυχών και σωμάτων. Και ου μόνον εκεί πλησίον ηκούσθη η αρετή αυτού, αλλά και εις όλην την Μακεδονίαν και Καστορίαν και τα μέρη τής ελλάδος, διατί επεριπάτει ως άλλος απόστολος».
Θέλοντας όμως νά αποφύγει την εκλογή του σε επίσκοπο, πού επεδίωκαν οι κάτοικοι τής περιοχής, ανεχώρησε κρυφά και μετέβη στον Όλυμπο. Στον Όλυμπο ασκήτευσε σε ένα σπήλαιο πού σώζεται μέχρι σήμερα.

Συκοφαντημένος όμως από Λιτοχωρίτες στον Τούρκο Διοικητή, εκδιώχθηκε από το ασκητήριό του και ανεχώρησε για το Πήλιο, όπου ίδρυσε την Μονή τής Αγίας Τριάδος Σουρβίας.
Μετά τρία έτη και λόγω τής παντελούς ανυδρίας πού έπληξε τον τόπο των διωκτών του, επέστρεψε επισήμως με πρόσκληση τού διώκτη του και ίδρυσε το 1542, έπειτα από θαυματουργική υπόδειξη τού Θεού, τη Μονή τής Αγίας Τριάδος.
Με την αγγελική του βιωτή γρήγορα προσείλκυσε πλήθος μοναχών, ο ίδιος όμως χρησιμοποιούσε τα πλησιόχωρα σπήλαια για προσευχή και ησυχία ζώντας μέσα στο γνόφο τής νοεράς προσευχής. Είχε τη συνήθεια ο Άγιος νά χτίζει εκκλησίες και παρεκκλήσια στον πέριξ τής Μονής χώρο.
Στο σπήλαιο, πού απέχει πέντε λεπτά από το Μοναστήρι, έκτισε το ναό τού Αγίου Λαζάρου. Δίπλα στη Μονή βρίσκεται ο κοιμητηριακός ναός τού Τιμίου Προδρόμου. Σε απόσταση μισής ώρας νοτιοδυτικά, μέσα σε σπήλαιο απ' όπου αναβλύζει αγίασμα, βρίσκεται το παρεκκλήσιο τής Γεννήσεως τού Χριστού. Απέναντι από το Παλαιομονάστηρο υπήρχε μέσα σε σπήλαιο το παρεκκλήσιο τής Αναλήψεως.
Ο Άγιος συνήθιζε νά ονομάζει τούς διαφόρους τόπους τής περιοχής με βιβλικές ονομασίες. Έκτισε έτσι τούς σπηλαιώδεις ναούς τού Γολγοθά και τής αναλήψεως, ενώ άλλη τοποθεσία την ονόμασε Όρος των Ελαιών.

Η συνοδεία αυξήθηκε με γοργούς ρυθμούς.
Ο Θεοδόσιος Ζυγομαλάς το 1576 σε επιστολή του προς τον Geralch αναφέρει: «Επάνω δε εν Μακεδονία εστίν όρος Όλυμπος εν των δυο Ολύμπων έχον μοναστήρι αγίας Τριάδος με 200 μοναχούς». Στην προφορική διαθήκη του λίγο πριν την κοίμησή του όρισε στους μοναχούς νά πορεύονται κατά τον τύπο τού Αγίου Όρους.

Το 1692 οι βασιλείς τής Ρωσίας Μέγας Πέτρος και Ιωάννης εξέδωσαν, μετά από αίτηση μοναχών τής Μονής, Αυτοκρατορικό Χρυσόβουλο, πού τούς παρέχει το δικαίωμα νά επισκέπτονται τη γη τής Ρωσίας για «ζητείες». Στο χρυσόβουλο, το Μοναστήρι τής Αγίας Τριάδος αναφέρεται κτισμένο από ευσεβείς βασιλείς των Ρωμαίων και Πατριάρχες. Η αναφορά τού παραπάνω χρυσόβουλου στους Βασιλείς των Ρωμαίων φαίνεται νά ενισχύει την άποψη πού θέλει τον Διονύσιο όχι ιδρυτή, αλλά ανακαινιστή τής Μονής.
Ο Όσιος Διονύσιος φρόντισε νά την υποτάξει στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Έτσι με σταυροπηγιακή αξία η Μονή έμενε ελεύθερη, αδούλωτη, ακαταπάτητη και αυτοδιοίκητη. Με την απειλή αφορισμού και φρικτών επιτιμίων, ούτε ο πλησιόχωρος επίσκοπος Πλαταμώνος, αλλά ούτε και κανείς άλλος δεν είχε εξουσία στη διοίκηση και διαχείριση τής Μονής.

Η Μονή ως προς την αρχιτεκτονική διάταξη των χώρων παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με τη Μονή Φιλοθέου τού Αγίου Όρους. Το καθολικό είναι ναός σταυροειδής εγγεγραμμένος, αθωνικού τύπου. Τέσσερα παρεκκλήσια περιβάλλουν τον κυρίως ναό δημιουργώντας ένα λειτουργικό αισθητικά σύνολο. Μεγαλύτερο παρεκκλήσι είναι το βορειοδυτικό.
Εδώ βρίσκεται ο τάφος τού Αγίου Διονυσίου.

Μετά την είσοδο στη Μονή μπορούμε νά διακρίνουμε δεξιά το μικρό τετράπλευρο πύργο. Ο πύργος, πού κτίστηκε από τον επίσκοπο Κίτρους Σωφρόνιο, έχει δυο καταχύστρες, μια στην ανατολική και μία στη νότια όψη του και αποτελούσε το έσχατο αμυντικό καταφύγιο των μοναχών. Η επιλογή τής θέσης τού πύργου, αλλά και γενικά τής φυσικής αμυντικής θέσης τού Μοναστηριού, δείχνει ότι αυτό κτίστηκε με γνώση των κανόνων τής οχυρωματικής.
Η νότια πτέρυγα έχει δυο ορόφους καθώς και υπόγειους χώρους. Στην πτέρυγα αυτή σώζονται και μερικά θολωτά κελιά μικρών διαστάσεων. Η είσοδός τους είναι χαμηλή, για νά μπει κανείς πρέπει απαραιτήτως νά σκύψει το σώμα του.

Η Μονή στο διάβα των αιώνων ανέπτυξε μεγάλη εθνική δραστηριότητα. Το 1821 ο Βελή Πασάς, γιος τού Αλή Πασά, μετά από τριήμερη πολιορκία, την πυρπόλησε και αφού συνέλαβε τον ηγούμενο Μεθόδιο Παλιούρα με 12 μοναχούς τούς κρέμασε στην κεντρική πλατεία τής Λαρίσης.
Αργότερα, στην επανάσταση τού Ολύμπου (1878) η Μονή πρωτοστατεί.
Στον Μακεδονικό αγώνα υπήρξε το καταφύγιο και ο τόπος συσκέψεως των οπλαρχηγών καθώς και ο σταθμός ανεφοδιασμού και αποβιβάσεως των ελληνικών στρατευμάτων. Σημαντική επίσης υπήρξε η συμβολή τής Μονής στην προαγωγή τής Παιδείας τού έθνους, τής πνευματικής αφυπνίσεως και τής επιστήμης, αφού σ' αυτήν έζησαν πολλοί λόγιοι μοναχοί. Χαρακτηριστικά παραδείγματα υπήρξαν ο επίσκοπος Καμπανίας Θεόφιλος και ο Ιερομόναχος Μεθόδιος Ολυμπίτης. Ο τελευταίος ασχολήθηκε και με εκδόσεις βιβλίων.
Ένα από τα βιβλία πού μετέφρασε και εξέδωσε, οι Μυσταγωγικές Κατηχήσεις τού Αγ. Κυρίλλου Ιεροσολύμων, κυκλοφορεί σε επανεκδόσεις μέχρι σήμερα από την Αποστολική Διακονία.

Στη Μονή επίσης οργανώθηκαν εργαστήρια αγιογραφίας και αντιγραφής χειρογράφων ενώ η παράδοση θέλει και τη λειτουργία κρυφού σχολειού.
Από τον Τρύφωνα Ευαγγελίδη πληροφορούμαστε ότι στη Μονή υπήρχε σχολή για τούς μοναχούς και τα παιδιά τής περιοχής.
Η ενεργός συμμετοχή τής Μονής στα γεγονότα και η συμβολή της στην προστασία των συνανθρώπων, τού τόπου και των παραδόσεων, είχε βαρύ τίμημα κάθʼ όλη τη διάρκεια τής ιστορίας της. Εκτός από τις φυσικές καταστροφές και πυρκαγιές υπέστη αλλεπάλληλες καταστροφές, λεηλασίες και αρπαγές, με τελευταία τη σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή το 1943 από τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής, τα οποία μετέτρεψαν το σπάνιο αυτό αρχιτεκτονικό, ιστορικό και θρησκευτικό μνημείο σε έναν όγκο μελαγχολικών ερειπίων, όχι όμως και ανέκφραστο φρουρό τής παραδόσεως και τής ιστορίας μας.
Μέρος τής βιβλιοθήκης και των κειμηλίων πού διασώθηκαν, φυλάσσονται σήμερα σε ανακαινισμένο παλιό κτίριο, στο Μετόχι τής Μονής κοντά στο Λιτόχωρο, το οποίο εγκαινιάσθηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στις 29 Μαΐου 1999.

Η Μονή κατά τη μακρά πορεία της απέκτησε πολλά Μετόχια, όπως αυτά τού Αγ. Γεωργίου Κορινού, Αγ. Γεωργίου Ρητίνης, Παναγίας Μακρυράχης, Παναγίας Κανάλων καθώς και άλλα μικρότερα σε Κατερίνη, Βέροια, Ελασσώνα, Τσαριτσάνη, ακόμη και στη μακρινή Ρωσία.

Σήμερα, στο μετόχι «Σκάλα» πού απέχει 3 χιλιόμετρα από το Λιτόχωρο, εγκαταβιώνει η 25μελής αδελφότητα, πού έχει ως πρώτο της μέλημα τη διατήρηση και συνέχιση τής παρακαταθήκης τού Αγίου Διονυσίου, την πνευματική της οικοδομή, αλλά και το αμείωτο ενδιαφέρον για την αναστήλωση και αποκατάσταση τής παλαιάς Μονής, που έχει χαρακτηρισθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο. "

το αρθρο αυτο ερχετε να βαλη ενα ληθαρακι στην ιστορια που ψαχνω,της αληθειας και της ιστοριας

7. Στη χαράδρα του Ενιπέα (Όλυμπος, Λιτόχωρο)

Όπως τα ορμητικά νερά του ποταμού κυλάγαν ανάμεσα στο ψηλόγκρεμο δασωμένο φαράγγι, έφευγε η ψυχή ενός Μακεδόνα στρατιώτη του Περσέα, χτυπημένου από λεπίδι Ρωμαίου του Αιμίλιου Παύλου. Κόντευε να χαράξει αυγή ενός ατέλειωτου καφτερού καλοκαιριού, κι άνοιγε σα φαρμακερό μπουμπούκι ο δρόμος για την υποδούλωση της Ελλάδας. Ήτανε μέρα άνοιξης του 168, στη μέση του δεύτερου προχριστιανικού αιώνα.
Οι καιροί και τα εκατόχρονα κυλήσαν αργόσυρτα από τότες, αλλάζοντας μεσ' το στρόβιλο της ιστορίας ανθρώπους κι ονείρατα, ανάγκες και μερομήνια. Μάη του 1860, κοντά δυο χιλιάδες άντρες με κόκκινα πουκάμισα και μαντίλες, πολεμάγανε λυσσασμένα ενάντια σε διπλάσιους αντίπαλους, που γυρεύανε να τους φράξουνε το δρόμο για το Παλέρμο. Ένας εξηντάχρονος λεβεντομακεδόνας μοίραζε θάνάσιμες σπαθιές, ανοίγοντας δρόμο στα μπουλούκια των Ναπολιτάνων που βρίσκονταν στην πολεμική δούλεψη του Βουρβώνου μονάρχη.
Σε δυο βδομάδες, οι ερυθροχίτωνες καταλαμβάνανε την πρωτεύουσα της Σικελίας, κι ο Γαριβάλδης ύψωνε τη σημαία της ιταλίας στον καθεδρικό ναό της πόλης. Ανάμεσα σ' αρκετούς Έλληνες μαχητές που βρεθήκανε συμπολεμιστές των Ρωμαίων, έχοντας τ' όραμα της απελευθέρωσης στα μάτια, ξεχώριζε ο βετεράνος Ζήσης Σωτηρίου. Το παλικάρι που σαράντα χρόνια πριν, στάθηκε όρθιο στο πλευρό του αγωνιστή Παπά, έχοντας κατά νου το ξεσκλάβωμα της Πιερίαςκαι της Ελλάδας ολόκληρης.
Τα δάχτυλα τ' αριστερού χερίού του σφουγγίσανε τα βουρκωμένα από νοσταλγία μάτια, καθώς ο κρύος αλπικός άνεμος εσφύριζε χτυπώντας επάνω στα τείχια και τις επάλξεις του Μαρντ. Παρατώντας την πένα με τ' αρχινισμένο -γραφτό, πάνω στο μικρό πάγκο που του χρησίμευε για γραφείο, σηκώθηκε πλησιάζοντας το στενό άνοιγμα του παράθυρου. Στηλώνοντας το βλέμμα έξω, στο πυκνόρουμάνι που κύκλωνε την καστρoλακή που τους είχανε ρίξει.
Πριν λίγες μέρες ακόμα πολιορκούσανε τ' Ασπρομόντε, ακούγοντας χαρμόσυνους ήχους καμπάνων, που σήμαιναν όσοι προσμένανε τον ερχομό τους σα λύτρωση. Ώσπου ο στρατηγός λαβώθηκε από μπιστολιά Πεδεμόντιου. Αυτοί που ήντουσαν σύντροφοι σε προηγούμενες αναμετρήσεις, είχανε πληρωθεί τώρα γιανα τους εμποδίσουνε στο λευτέρωμα της Ρώμης. Τους πήρανε και τους φυλακίσανε, μέχρι που ο Βίκτωρας Εμμανουήλ ν' αποφασίσει την τύχη τους.
Στο νου του φτερoύγιζαν εικόνες από τη δράση των «χίλιων της Μαρσάλας» που γινήκανε θρύλος. Η ακατανίκητη πορεία τους είχε στεφανωθεί από φως, καθώς το θάρρος των δημοκρατών εθελοντών συνοδευόταν από γενναιοψυχία και καλωσύνη, απέναντι σε παραπλανημένους φτωχoύς κι αντρειεμένους αντίπαλους. Μετο που μπήκανε στη σκέΨη του σκηνές από την καταστολή εξεγερμένων καλόγερων σ' ένα μοναστήρι, βουίξανε στ' αυτιά του δυναμωμένες κραυγές αναγέννησης. Οι σύντροφοί του, συναγμένοι, τραγουδάγανε μ' όλη τους την πνοή την «τρίχρωμη γαριβαλδινή σημαία». Ο συνταγματικός μονάρχης της νέας Ιταλίας είχε παραχωρήσει αμνηστία.
Ο παλαίμαχος Μακεδόνας αγωνιστής επέστρεψε στην Ελλάδα. Ο γενειοφόρος λεβεντόγερος με το ντρίλινο αμπέχωνο και το πλατύγυρο καπέλο, που ο ζωγράφος Αντόνιο Λικάτα αποθανάτισε καβαλάρη πίσω απ' το στρατηγό, είχε γίνει πια λα'ίκός ήρωας. Συμμετέχοντας σε όλα τ' απελευθερωτικά και κοινωνικά κινήματα των Ελλήνων -μετά το '21- τύπωνε με δικά του έξοδα επαναστατικά κι εθνεγερτικά φυλλάδια, που μοίραζε χωρίς καμιά αμοιβή. Στις γιορταστικές συγκεντρώσεις, ιδιαίτερα κάθε εικοσιπέντε του Μάρτη, η παρουσία του ήταν έντονη, σε χώρους που πάλλονταν από εθνική περηφάνεια.
Όπως τότε που οι φοιτητές είχαν οργανώσει μεγάλο συμπόσιο στο ξενοδοχείο του Παρνασσού… Μέσα στην αίθουσα που συναδελφώνονταν λάβαρα των λαών, η ιταλική σφιχταγκάλιαζε τη σημαία της Ελλάδας, ανανεώνοντας την υπόσχεση των γαριβαλδινών για κοινούς αγώνες. Πλάι σε μυρσίνες και δάφνες, κάτω από τις εικόνες ηρώων, ο Ζήσης Σωτηρίου καθόταν ανάμεσα στον καπετάν Ζέρβα πού 'χε παυτεί από βουλευτής, και τον αντιοθωνικό αξιωματικό Σμολένσκι.
Την επαύριο ξεκίναγε τις επαφές του με αλυτρωτικούς κύκλους, μέσα κι έξω από τη λευτερωμένη πατρίδα. Ξημερώνοντας μέρα τ' Απρίλη ασυννέφιαστη, βρέθηκε ν' απαγκιάζει κοντά στο Λιτόχωρο, σε μια βραχοσπηλιά της χαράδρας του Ενιπέα. Σκεψτότανε την αποκάλυψη που του γίνηκε μεσ' τη σκοτεινάγρα αυτής της τρύπας, ψαχουλεύοντας γωνί για κλινόστρωση.
Άθελά του είχε ανακαλύψει κομμάτι από το θησαυρό του τελευταίου Μακεδόνα βασιλιά, που κρατήθηκε μυστικός για τους Ρωμαίους κι αυτούς που ακολουθήσανε. Με την πεποίθηση πως δε θ' αργούσε το λευτέρωμα και τούτης της ελληνικής περιοχής, παράχωσε το εύρημά του σε βαθύτερο λαγούμι της σπηλιάς, αποκαρτερώντας εκείνη την ώρα. Βαδίζοντας ένα μονοπάτι ανάμεσα σε κίτρινα άλυσα, τα μάτια της ψυχής του διακρίνανε τον αρχαίο ναό με τις όρθιες κολώνες, πάνω στην κορυφή του βουνού' όπως του τά 'χε διηγηθεί ο τσομπάνος, που συναπαντήθηκε μαζί του μεσόλογγα.
Σκέψτηκε τον αθάνατο κυρ Μανώλη Παπά, πού 'χε χαλαλίσει για τον Αγώνα τρακόσες χιλιάδες δίστηλα. Μέχρι που χάλασε και τη ζωή του. Δίνοντας το παράδειγμα στα παιδιά του, που γίνηκαν όλα βορά των Τουρκών, μέσα στη λαίλαπα της Επανάστασης. Κι όπως ανέφελος ήλιος υψωνότανε, του φάνηκε πως ξαγνάντισε στ' αντικρυνό διάσελο ο αη Διονύσης ο μοναχός, κουβαλώντας μαρμαρόπετρες, να στηλώσει την καινούργια εκκλησιά του...
Στις 25 Μάρτη του 1878, μετρώντας οχτώ δεκάχρονα, φορτωμένα στη γέρικη σάρκα με τ' αβέβαιο μέλλον, έγραφε στο στρατηγό Γαριβάλδη..., καλώντας τον να κοπιάσει με τα παλικάρια του, για να λευτερώσουν αντάμα τη δουλωμένη Μακεδονία. ΥπόγραΨε σαν παλιός συναγωνιστής κι Έλληνας του Ολύμπου.
Η θολή ματιά του γυρόφερνε τα θρυμματισμένα αγάλματα που βρίσκονταν σκορπισμένα ολόγυρα. Κι απόμεινε στα στερνά ν' ατενίζει τον γιγάντιο Τρίτωνα. Που παράστεκε συντροφιά του στη φυλαξη τούτων των ατίμητων κειμήλιων, μεσ' το μουσείο της Ακρόπολης.

φιλε καραβιτη απο που συνδεεις τον ζηση με την μυθοπλασια??

φιλε ιωαννη ενα καλο κρασι κατα την κατερινη,ισως σε αποδειξω μεσω των σημαδιων οτι αυτα δεν ειναι μυθοπλασια,αλλα πραγματικη ιστορια,η συνεχεια των αντιγραφεων της ελληνικης ιστοριας,τα πρωτοχριστιανικα συμβολα και η ιστορια τους

Μανιακε admin φιλε μας ! Εχω ατρανταχτη αποδειξη , οτι ο φιλτατος Καραβιτης εχει δικιο επι του ανωτερω θεματος . Εαν διαπιστωθει οτι απο τουδε και εως της , εν Μεταμορφωσει , αφιξεως σου , διηγες βιον αγνον , τοτε και μονο τοτε θα σου χορηγηθει μια δοσις εξ 27 σταγονων. Ποσοτης τινα εκ της προαναφερθεντης αποδειξεως , ενδεχομενως να αποσταλει εις τας κατω χωρας , ινα ευφρανει καρδια , μεταναστου φιλου της ιστοσελιδος , ονοματι Ολλανδογαλαζοβράκης .

Εγω τωρα….να αισθανθω προσβεβλημενος??? παρεξηγημενος?? ευγνωμων???
Χαρουμενος?? τι απ ολα αυτα??
Αστο καλυτερα μου φερνουν σημερα ενας φιλος απο τα παλια που εμαθε οτι ειμαι εδω και ξερει τα γουστα μου ενα καλο Dom perignon και δεν πατε να τραγουδατε δημοτικα!!!!!!
Εσεις παρεα με τον φιλτατο ΚΙ πιειτε ΤΟΠ:whistle::whistle::jap::lol:

ξερει κανεις τι παιζει με την βρυση του μοναστηριου? γκολντεν θυμαμαι ειχες ζητησει φωτο!!! παιζει κατι? αν θες λες!!!!!!!

παιζη φιλε μου,αλλα θελω μια φωτο πριν ανεβω εκει,αμα ανεβω και την δω απο κοντα,ισως με πιαση μετα μουγκα,ενεκα οτι ειμαι και μοναχοφαης:dft012:

tin vrisi tou monastiriou tin epsaxan prin xronia kai tous epiasan kai meta tin psiliastikan oi monaxoi kai malon vgikan

οτι και να βγη φιλε δεν ειναι αυτα που αναζητουν οι μοναχοι :dft012:

Τι αναζηταν οι καλογεροι Αντμιν?κανα ιστορικο κιταπι που ανακατευει καμποσους:19:

δεν υπαρχη κιταπι φιλε,αλλα φημη που μυριζη αληθειες στην σημερινη εποχη
καποιοι να μην λεμε ονοματα προσφερουν αμοιβη τις λιρες των ανταρτων,αν βρεθει η κρυπτη με τα εκκλησιαστικα κειμηλεια,που κρυφτηκαν πριν καψουν την μονη οι γερμανοι,ειναι δυνατον αυτο να συνεβη ποτε??
παπαδες και ανταρτες σε μια κοινη κρυψη,και κανεις να μην γνωριζη τιποτα?
η ιστορια αυτη μπαζη απο παντου πονηρια
για σκεφτειτετο λιγο